Μια βραδιά στο Ηρώδειο
Το βράδυ της 5ης Ιουνίου, θεωρητικά έμοιαζε με όλα τα συνηθισμένα και όμορφα καλοκαιρινά βράδια. Για εμάς όμως ήταν λιγάκι διαφορετικό. Θα ξαναπήγαινα μετά από τρία χρόνια στο Ηρώδειο για να δούμε την όπερα του Τζουζέππε Βέρντι, Ριγολέττος.
Με τα εισητήρια μας ανά χείρας το ραντεβού μας ήταν στα σκαλάκια του θεάτρου του Ηρώδου Αττικού. Με τον μπαμπά μου -καθότι και εκείνος είναι λάτρης των τεχνών- ανυπομονούσαμε για το υπέροχο θέαμα που θα ξεκινούσε σε λίγο.
Πράγματι μέχρι να βραδιάσει, είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου και ενώ τα φώτα χαμήλωναν η παράσταση άρχιζε με την προσοχή μας στραμμένη στα σκηνικά, στην ορχήστρα και στο θέαμα που ξεδιπλωνόταν μπροστά στο ανυπόμονο κοινό.
Μερικές προσωπικές εντυπώσεις: Η πρωτότυπη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, οι απίστευτα ταλ...