Δε ξέρω ποιο τίτλο να δώσω στην μονοήμερη ταξιδιωτική εμπειρία εκείνης της Κυριακής: Espresso, Gelato, Pasta σε 10 ώρες! ή Μια μέρα με τον Πάπα; Η συγκεκριμένη μέρα είχε ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα: αρκετά πρωινό καφέ και φρυγανιές με βούτυρο-μέλι στην κουζίνα στην Αθήνα, πλύσιμο πιάτων, εσπρέσο γύρω στις 11.30 στο Caffé Greco στη Ρώμη, σπαγγέτι στο Κάμπο ντε Φιόρε, βόλτες ως αργά το απόγευμα στα στενά της ιταλικής πόλης, πτήση επιστροφής και για βραδινό τη χτεσινή κοτόσουπα στην Αθήνα.
Ήταν Φεβρουάριος του 2013 κι εκείνη την Κυριακή είχα την ονομαστική μου εορτή. Το εισιτήριο Αθήνα-Ρώμη-Αθήνα ήταν συλλογικό δώρο μαμάς, αδελφής ένα, αδελφής δύο, το μεσημεριανό κερασμένο από το σύζυγο, λεωφορεία-τρένα προσφορά (θα τα επιστρέψω αργότερα) του κουμπαρά των παιδιών. Γιόρταζα στ’ αλήθεια! Κι όταν γιορτάζω, θέλω η μέρα να είναι διαφορετική. Αν δεν έχει όμως ταξίδι, δεν είναι. Σα να λες στο μικρό παιδί που έχει γενέθλια ότι δεν έχει παιδότοπο, σα να λες στην παρέα σου σας προσκαλώ στο κυριακάτικο τραπέζι χωρίς να’χει κρασί!
Το ταξίδι αυτό ήταν μοναδικό από τη στιγμή της σύλληψής του στο μυαλό μου κι είχα το λιγότερο άγχος σε σχέση με τα άλλα μου ταξίδια. Κι ας μου λέγανε όλοι «καλά πού πας μόνο για μια μέρα, κόλλα και μια Παρασκευή και πήγαινε ΠΣΚ». Δεν ήθελα! Ήθελα να κάνω μία αταξία, σύντομη μα δυνατή αταξία! Πρώτον, η ανυπαρξία αποσκευών, μου έδινε μια εξτρά δόση ελευθερίας καθώς οι αποδράσεις με την οικογένεια συνοδεύονται από βαλίτσες, τσαντούλες, τσαντάκια, ιδρώτα, διαβατήρια, ταυτότητες και μπουκάλια νερό στο χέρι. Εκείνη τη μέρα, φόρεσα το καλό μου φόρεμα, το καλό παλτό μου, τη Michael Kors τσάντα μου -δώρο χωμένο στο πίσω μέρος της ντουλάπας- και τέλος, το καλό μου άρωμα, δώρο του γαμπρού μου από την Πορτογαλία, που το φοράω σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις για να μη τελειώσει. Πανέτοιμη και γιορτινή, κατευθύνθηκα προς το αεροδρόμιο σα κομψή Μιλανέζα που πάει για μίτινγκ στη Ρώμη.
Το δεύτερο πολύ συναρπαστικό δεδομένο, ήταν ότι δεν είχα κάποιον να με περιμένει εκεί! Την Ρώμη ωστόσο τη γνώριζα λίγο από δύο ταξίδια στο παρελθόν. Ένα καλοκαίρι που πήξαμε στη κίνηση στην οροφή ενός sightseeing bus και μια άλλη φορά παλαιότερα, όταν ήμουν έγκυος πέντε μηνών κι έβγαλα μια φωτογραφία με την κοιλιά προφίλ μπροστά στο Κολοσσαίο!
Τρίτον, είχα αποφασίσει να μη χρησιμοποιήσω ούτε ένα χάρτη, ήθελα να χαθώ μέσα στο ανοικτό μουσείο της αιώνιας πόλης, εκείνης που με περίμενε να γιορτάσουμε μαζί!
Η πτήση ήταν πολύ συναρπαστική γιατί το αεροπλάνο είχε λίγους επιβάτες και βρήκα την ευκαιρία να παίξω, αλλάζοντας καμιά δεκαριά θέσεις μέσα σε λιγότερο από μιάμιση ώρα πτήσης. Όταν έφτασα στο Φιουμιτσίνο, η ώρα ήταν 09.13, μια ώρα πίσω από της Ελλάδας, πράγμα που με ενθουσίασε ακόμα περισσότερο! Είχα κερδίσει μια ώρα ταξιδιού κι ήταν σπουδαίο μπόνους! Ο χρόνος, η ώρα, τα δευτερόλεπτα είχαν πάντα μεγάλη αξία στη ζωή μου μα η αξία τους αποθεωνόταν σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.
Χωρίς καθυστερήσεις και ελεύθερη από αποσκευές, πήγα στην αποβάθρα, έβγαλα ένα return ticket με το Leonardo Express και σε 45 λεπτά ήμουν στο Rome Termini, στο κέντρο της πόλης. Κυριακή πρωί, αυτός ο πολύβουος σταθμός ήταν πλημμυρισμένος από κόσμο που κρατούσε βαλίτσες και κατευθυνόταν στο αεροδρόμιο για την πτήση επιστροφής. Κοιτούσαν τους πίνακες με τα δρομολόγια, στέκονταν ουρές στα μηχανήματα για να βγάλουν εισιτήριο, κυνηγούσαν τα μικρά που έτρεχαν από δω κι από κει. Μα εγώ, παρέα με την ξενοιασιά μου, μόλις είχα φτάσει στην Αιώνια πόλη!
Προορισμός μου τα σκαλινάτα της Πιάτσα Ντι Σπάνια. Υπάρχει μια γωνιά εκεί, είναι μια εσοχή στο μέσο της σκάλας σχεδόν, που μου αρέσει να στέκομαι και να βλέπω τον κόσμο που ανεβοκατεβαίνει. Εκεί, στάθηκα και πήρα βαθιά ανάσα ικανοποίησης. Έκανε κρύο και ανασκουμπώθηκα χαρούμενη ακούγοντας τους Ιταλούς να ζουν την καθημερινότητά τους και δε χόρταινα την ιταλική προφορά τους καθώς γέμισαν τα αυτιά μου από σι, πρέκγο, μπιλιέτι, γκαλερία, τρατορία, τζελατερία, πιάτσα, μονουμέντο, παλάτσο. Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλοπάτια και κατευθύνθηκα στη Via Condotti, στον αριθμό 86.
Το Caffe Greco, τουριστικό, πολύβουο και ακριβό, ήταν ο πρώτος σταθμός μου. Μπήκα με τα μπουοτζιόρνο μου και βρήκα μια ήσυχη γωνιά, ένα μικρό τραπεζάκι να κάτσω, λες και κάποιος το είχε κάνει ρεζερβέ για μένα. Παρήγγειλα τον καφέ μου και προσποιούμουν ότι διάβαζα το βιβλίο μου, αλλά σαν την έμπειρη κουτσομπόλα κοίταζα από δω κι από κει με τα μάτια γεμάτα περιέργεια, τον κόσμο, τις φωτογραφίες, τα έπιπλα, προσπαθώντας να συνθέσω τους πιπεράτους διαλόγους που έκαναν εκεί μέσα ο Καζανόβα με τους φίλους του ένα βράδυ του 1742 και τις φιλοσοφικές συζητήσεις που αναπτύχθηκαν, όταν ο Νίτσε εξέφρασε το δίλημμα : Είναι ο άνθρωπος μία από τις γκάφες του Θεού ή ο Θεός μία από τις γκάφες του ανθρώπου; ή όταν ο Πικάσο δήλωσε στους φίλους του, την ώρα που απολάμβανε το κονιάκ του στο τραπεζάκι απέναντί μου, ότι Όλη η Τέχνη είναι ερωτική!
Τη Ρώμη δε τη μαθαίνεις ποτέ! Πετάγεσαι από τη μια εποχή στην άλλη. Από τα αρχαία ερείπια που συναντάς στη βόλτα σου, την ιστορία που ξεδιπλώνεται όταν αντικρίζεις το Κολοσσαίο και που έχεις δει σε ταινίες και ντοκιμαντέρ, τις επιβλητικές εκκλησίες που σου υπενθυμίζουν την παπική δύναμη , την Αναγέννηση, στις Πινακοθήκες και στα παλάτια. Στα Παλάτσο ναι, εκεί που οι μαρμάρινες σκάλες οδηγούν σε δεκάδες προτομές, φιλοσόφων, ποιητών, αυτοκρατόρων. Εκεί που τα ψηλοτάβανα δωμάτια, μπαρόκ και αναγεννησιακά, έχουν τους τοίχους καλυμμένους με υφασμάτινες ταπετσαρίες σε αυτοκρατορικά χρώματα και χρυσά μοτίφ, με ταβάνια που στραβολαιμιάζεις κοιτώντας ώρα τα frescoes, εκεί που ανοίγουν τα ουράνια και ξεπροβάλλουν αφράτα, στρουμπουλά αγγελούδια που παίζουν με γιρλάντες και κρατούν τρομπέτες, περγαμηνές, πουλιά, εκεί που υμνείται το ανθρώπινο γυμνασμένο σώμα που δε λέει να κρυφτεί στα γυαλιστερά ροδακινί και γαλάζια ρούχα, εκεί που οι πίνακες είναι όσο ένας τοίχος και απεικονίζουν βουκολικά θέματα της Τοσκάνης και παραστάσεις από τη μυθολογία, εκεί που οι τοξωτές προθήκες φιλοξενούν τεράστιους καθρέφτες με χρυσή, φαρδιά κορνίζα, εκεί είναι και τα μεγάλα μακρόστενα παράθυρα για να θαυμάσεις τους κήπους απ’ έξω και τα σιντριβάνια με τα γλυπτά ελάφια και τις μυθικές μορφές που ρέει ασταμάτητα από το στόμα τους νερό.
Όταν τέλειωσα με τις Φοντάνες και τις Πλατείες κατευθύνθηκα προς την αντίθετη πλευρά του Τίβερη, στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Χτίστηκε για να εντυπωσιάσει και να συμβολίσει τη δύναμη της παπικής εξουσίας. Ο Μπραμάντε, ο Ραφαήλ και ο Μιχαήλ Άγγελος δεν γνώριζαν ίσως το μέγεθός της. Εδώ, προτιμώ να ανεβαίνω στο τρούλο από τις στενές σκάλες και τα φαγωμένα σκαλοπάτια για να βγάλω μία και μόνο φωτογραφία.
Όσο μεγαλειώδης κι αν είναι ο ναός αυτός, εγώ τον επισκέπτομαι για έναν και μοναδικό λόγο: την Πιετά. Αυτή η Αποκαθήλωση μου φαίνεται η πιο πονεμένη από όσες ξέρω. Το έργο που σκάλισε ο Μιχαήλ Άγγελος το 1498, επικρίθηκε από την Εκκλησία, όπως άπειρα έργα άλλωστε, με τον ισχυρισμό ότι ο καλλιτέχνης παρουσιάζει την Παρθένο πολύ νέα για να έχει γιο 33 ετών. Η αληθινή αποκαθήλωση της Αποκαθήλωσης όμως, έγινε το 1972, όταν ένας Ούγγρος πήδηξε πάνω από τα κιγκλιδώματα της εισόδου και επιτέθηκε με ένα σφυρί στο γλυπτό αυτό, χτυπώντας το δώδεκα φορές και σπάζοντας το αριστερό χέρι της Παρθένου, το άκρο της μύτης της, το μάγουλο και το αριστερό της μάτι. Οι ειδικοί, κατάφεραν να μαζέψουν ακόμα και τη σκόνη από το μάρμαρο ώστε να αποκαταστήσουν τη βλάβη του έργου και η Παναγία να συνεχίσει ανεμπόδιστη το θρήνο της.
‘Άρχισε να σουρουπώνει όταν αποφάσισα να απολαύσω σπαγγέτι με θαλασσινά και κόκκινο κρασί. Έγειρα ικανοποιημένη πίσω στον αναπαυτικό, βελούδινο καναπέ του Κάμπο ντε Φιόρι. Μυρωδιές υπέροχες από φρεσκοτηγανισμένα λαχανικά έφτασαν ως τη μύτη μου και πάνω στην ώρα ήρθε και το λαχταριστό πιάτο μου. Σιγοψιχάλιζε όταν στριφογύρισα κομψά το μακαρόνι με το κουταλοπίρουνο για να το γευτώ με περίσσια συγκίνηση. Γιόρταζα! Ο κόσμος μαζευόταν σπίτι του σιγά σιγά εκείνη τη μελαγχολική ώρα της Κυριακής, που ο καθένας κάνει τον απολογισμό του Σαββατοκύριακου και συχνά όλης του της ζωής. Εγώ ήμουν ακόμα τόσο μακριά! Έτρωγα σε μια γωνιά του πλανήτη το φαγητό μου και είχα ένα εισιτήριο στην τσέπη για επιστροφή στη πατρίδα μου αργότερα. Ίσως να σκεφτόμουν όλα αυτά εξαιτίας του δεύτερου ποτηριού κόκκινο κρασί που ήπια γιατί In vino veritas (στο κρασί είναι η αλήθεια)…
Στις 20.35 απογειώθηκαμε με προορισμό την Αθήνα. Πρόλαβα να ακούσω τον πιλότο να μας καλωσορίζει στην πτήση πριν λύσω λίγο τα μποτάκια μου και κλείσω μονομιάς τα μάτια μου. Μερικές ώρες αργότερα, βρισκόμουν στο τραπέζι του σπιτιού μου και οι δικοί μου θέλησαν να μάθουν τα νέα μου. Τους περιέγραψα τι είδα, τι έφαγα μα σίγουρα δε μπόρεσα και ποτέ δε θα μπορέσω να τους εκφράσω την Ευδαιμονία που νιώθω όταν ταξιδεύω. Εκεί, μπορεί και να διαφωνήσουμε όπως ο Αριστοτέλης στον Περίπατό του με τον Πλάτωνα στην Σχολή των Αθηνών.
Πηγή κύριας φωτογραφίας: David Köhler
Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά
Η Χαρούλα Τσάλιου ζει για το ταξίδι και κυρίως το να μιλά γι’ αυτό με κάθε μέσο. Εργάστηκε για 25 χρόνια με αντικείμενο την Οργάνωση επιχειρήσεων, ειδικότερα στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Είναι λάτρης της δια βίου μάθησης και της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. ‘Έχει έτσι ολοκληρώσει σπουδές με ποικίλα αντικείμενα: Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, Τουριστικά, Ψυχολογία, Αθλητικό Μάρκετινγκ, Ιστορία της Τέχνης κ.ά. Το 2000, διακρίθηκε σε διαγωνισμό διηγήματος των Εκδόσεων Καστανιώτη. Σήμερα, παρακολουθεί Μεταπτυχιακό με αντικείμενο τη Δημιουργική γραφή. Αγαπά την Πυγμαχία και εργάζεται σε Boxing Club στην Αθήνα.