ΠΡΟΣΟΧΗ…στον πίνακα!

Αν νομίζετε ότι αγοράζοντας ένα εισιτήριο το κάνετε μόνο για να επισκεφτείτε έναν τόπο, να δείτε μουσεία και αξιοθέατα, να δοκιμάσετε νέες γεύσεις, είστε γελασμένοι. Οι διεργασίες που γίνονται μέσα σας κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και της αναπόλησης του ταξιδιού είναι πιο σπουδαίες από το ίδιο το ταξίδι. Δε γνωρίζω αν  έχει αυτό αποδειχτεί από κάποια επιστημονική μελέτη, το λέω εγώ από μόνη μου. Και θα το αποδείξω από τούτη εδώ τη στήλη. Θα ταξιδέψουμε μαζί χωρίς ταξίδι!  

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ!

Στις 20 Ιουλίου 1974 το βράδυ ανακοίνωσα στην μάνα μου ότι θα πάω στη θεία μου στο Καράκας της Βενεζουέλα. Το ξεστόμισα με το βλέμμα καρφωμένο στον ουρανό, καθισμένη στο πεζούλι του ψιλικατζίδικού μας,  με το στόμα τόσο ορθάνοιχτο που με δυσκολία ακούστηκε το P απ’ το Κα ρά κας. Το ανακοίνωσα την ώρα  που εκείνη μάζευε σιγά σιγά το πολυκατάστημα της γειτονιάς  και τη στιγμή που μετέφερε μέσα το κόκκινο μηχάνημα που έβγαζε χρωματιστές στρογγυλές τσιχλόφουσκες. Δεν έδωσε βέβαια σημασία στις κουβέντες ενός παιδιού οκτώ ετών μα εστίασε πάλι στο σβέρκο μου, που τον είχα στημένο κάθε μέρα  να κοιτάει τον ουρανό και με μάλωσε επειδή δε μου «έκοβε» να ακουμπήσω κάπου πίσω το κεφάλι μου αλλά το άφηνα έτσι να αιωρείται για ώρες.  Αστέρια δεν παρατηρούσα ποτέ. Ακόμα και σήμερα  στα πενήντα πέντε μου, σηκώνω το κεφάλι μου στον ουρανό σαν την κότα που καταπίνει για να βλέπω μόνο αεροπλάνα. Δεν τα είχα ποτέ καλά με τα άστρα, ποτέ δεν ήμουν ένα παιδί που τα μετρούσε.

Γεννημένη σε  προάστιο της Αθήνας, αισθάνομαι  πολύ τυχερή που σήμερα μπορώ κι αράζω στον κηπάκο μου και παίζω με την ιστοσελίδα του EL. VENIZELOS AIRPORT OF ATHENS μελετώντας τον πίνακα  Departures και Arrivals. Υπολογίζω τη διαδρομή των αεροπλάνων και την πιθανή απόσταση από το σπίτι μου και πιστεύω πως συχνά ότι, σαν πύργος ελέγχου, τα εντοπίζω στον ουρανό κατά την απογείωση ή την προσγείωση τους. Φαντάζομαι τον κόσμο να επιβιβάζεται και την κομψή αεροσυνοδό να λέει και να δείχνει τα απαραίτητα: πώς φοριέται το σωσίβιο διάσωσης, από πού φουσκώνει, τη σφυρίχτρα, την κάρτα με τις οδηγίες. Την ακούω κάθε φορά σα να είναι η πρώτη, σα να μη τα έχω ξανακούσει άλλες εκατό φορές πριν.  Εκείνο το σημείο που προσέχω ευλαβικά  είναι το ότι σε περίπτωση έλλειψης οξυγόνου στην καμπίνα, ο γονέας πρώτα τοποθετεί τη μάσκα οξυγόνου στον εαυτό του και έπειτα στο παιδί του.  Αυτό αποτέλεσε συχνά μέθοδο μητρικής συμπεριφοράς μου προς τα παιδιά μου.

Η οδική διαδρομή για το αεροδρόμιο, όπως την έχω τοποθετήσει στη ψυχή μου, είναι τόσο ιερή για μένα όπως εκείνη των πιστών προς τη Μέκκα ή τη Βηθλεέμ  αλλά καθόλου με εκείνη του ΚΤΕΛ Αθήνα-Φιλιατρά. Λέξεις scheduled, delayed, flight tracker, gate ηχούν στα αυτιά μου πιο βαρυσήμαντα και από τις λέξεις προαγωγή, ιδιοκτησία, Swarovski, αντιγηραντική κρέμα προσώπου. Η λέξη όμως που με αναστατώνει είναι το MONITOR που με τα φτωχά μου αγγλικά το ονομάζω Πίνακα.   Αυτή είναι η λέξη κλειδί που ανοίγει κάθε πόρτα μου: Ο Πίνακας Αναχωρήσεων.

Δεν προσέχεις στον πίνακα, το λέει και το ξαναλέει η δασκάλα σου στο σχολείο Χαρά. Τι θα γίνει με αυτό το χάλι παιδί μου; Γιατί δε προσέχεις στον πίνακα; Κοιτάς πάντα πάνω λέει, λες και ένας χάρακας τον έχει κόψει σε δυο μέρη, στο πάνω και στο κάτω και συ κοιτάς σταθερά το πάνω κι έτσι  δε βλέπεις τις εργασίες σου για την επόμενη μέρα και πας πάντα αδιάβαστη.

Από τη Β’ τάξη του Δημοτικού, έβλεπα μόνο την κορυφή του πίνακα που γράφαμε την ημερομηνία π.χ Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 1978. Από κει και πάνω συνήθως υπήρχε ο  Κολοκοτρώνης και ο Σταυρός, λίγο πιο πάνω  έφτανα στην ένωση του ταβανιού με τον τοίχο, αριστερά γλιστρούσε το βλέμμα μου στο παράθυρο και στον ουρανό, κυλικεία και τυρόπιτες τα προσπερνούσα, μήτε την εξώπορτα του σχολείου έβλεπα, μήτε πόδια. Από κεφάλια και πάνω κι αυτό εξαρτιόταν από το μπόι των άλλων.

Η θεία από το Καράκας είναι ακριβώς όπως τη φαντάζεται κανείς: Σαν μια άλλη  θεία από το Σικάγο. Μικρή την παντρέψανε με έναν καλό άνθρωπο που την πήρε από τα Γιάννενα, επιβιβάστηκε με μια καρό πρασινομπλέ βαλίτσα, με δέρμα στα χερούλια και τις γωνίες που περιείχε  τα λευκά της δαντελένια εσώρουχα για προίκα κι ένα κιλό σπιτικό τραχανά…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…