Είναι όλοι ένοχοι!

Εχθές δώσαμε μια σκληρή μάχη απέναντι στον φασισμό ως λαός και νικήσαμε. Το κεφάλαιο της 7ης του Οκτώβρη, θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην Νεότερη Ιστορία.

Πλήθος κόσμου έδωσε το «παρών», προκειμένου να στηρίξει την οικογένεια Φύσσα αλλά και την οικογένεια Λουκμάν. Ήταν όλοι εκεί. Μαθητές, φοιτητές, διαφόρων ειδών παρατάξεις, καλλιτέχνες, γονείς με τα παιδιά τους κι άλλοι πολλοί που είχαν ανοίξει την αγκαλιά τους και φώναζαν με την ψυχή τους πως «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ».

Μόλις ανακοινώθηκε η τελική απόφαση, όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και κλάματα, τα συνθήματα ακούγονταν παντού, επικρατούσε χαρά, σαν σε γιορτή. Ήταν ημέρα γιορτής, ημέρα δικαίωσης. Οι οικογένειες μέσα στον πόνο, ένιωσαν δικαίωση. Ο πατέρας του Λουκμάν ψιθύρισε «Νικήσαμε!» και η Μάγδα Φύσσα βγαίνοντας έξω από την αίθουσα, κοίταξε τον ουρανό και φώναξε «Τα κατάφερες, Γιε μου!».

Όλος ο κόσμος έδειξε την αμέριστη αγάπη του και στάθηκε σ’ αυτές τις οικογένειες σαν να ήταν οι ίδιοι παιδιά τους. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο καθένας από μας. Σε εκείνους χρωστάμε πολλά. Κυρίως, όμως, στη Μάγδα Φύσσα.

Η Μάγδα δεν έχασε ούτε μία δίκη, παρευρισκόταν σε όλες τις δίκες μέχρι να δικαιωθεί ο γιος της. Αυτά τα 5,5 χρόνια, πέρασε τον δικό της Γολγοθά ως μάνα, αλλά στάθηκε όρθια και αντιμετώπισε τους δολοφόνους του Παύλου κατάματα. Κατάφερε να αποτελέσει πρότυπο γυναίκας και μάνας σε μια πολύ δύσκολη συνθήκη. Και δεν μας μένει τίποτα άλλο από το να την τιμήσουμε όλοι με την παρουσία μας.

Παρακάτω υπάρχουν κείμενα αφιερωμένα στη χτεσινή μέρα, καθώς επίσης και φωτογραφικό υλικό από την πορεία στο Εφετείο.

Εμένα την Μάνα μου την λένε Μάγδα
Νικήσαμε, Μάνα.
Τα καταφέραμε.
Ο Παύλος νιώθει υπέροχα πια.
Μην κλαις, Μάνα.
Είναι ημέρα χαράς η σημερινή.
Θα την θυμόμαστε
και θα τραγουδάμε
τα κομμάτια του Παύλου.
Θα είμαστε ξανά όλοι μαζί,
μια αγκαλιά και θα γελάμε.
Μην κλαις, Μάνα.
Στο είπαμε πως θα ήταν
η αρχή του τέλους τους.
Αν δεν υπήρχες εσύ,
δεν θα υπήρχαμε ούτε εμείς.
Εσύ ήσουν μπροστάρισσα
κι εμείς σ’ ακολουθούσαμε.
Ο δρόμος άνοιξε πια
και έρχονται καλύτερες μέρες.
Σου χρωστάμε όλοι ένα «Συγγνώμη»
κι ένα «Ευχαριστώ».
Σ’ αγαπάμε, Μάνα
και θα είμαστε εκεί,
για σένα
και για τον Παύλο.

– Aurora Blanc

Σήμερα είναι η μέρα
Σήμερα μια μέρα
με τα κεφάλια μας ψηλά,
να χαιρετούμε έναν ήρωα,
όσο μας βλέπει και χαμογελά
μια τελευταία φορά.
Σήμερα μια μέρα
που ο αγώνας μιας μάνας
έφτασε στο τέλος του,
που τελείωσε η αδικία,
που νίκησε ο αντίλογος
και πέταξε την βία στα σκουπίδια
Σήμερα μια μέρα που βγαίνουν
άνθρωποι στους δρόμους
και με την ίδια χαρά
γιορτάζουν το δίκαιο.
Αλλά όσο και αν χαιρόμαστε,
πάντα πρέπει να θυμόμαστε
ότι ο αγώνας δεν τελείωσε.
Πρέπει να συνεχίσουμε.
Σήμερα μια μέρα που νικήσαμε,
σήμερα μια μέρα που συνεχίζουμε.
Μια μέρα να πολεμήσουμε,
αυτούς που προσπαθούν να μας βουλώσουν.
Σιγά μην φοβηθούμε
τους ανθρώπους χωρίς θάρρος.
Αν τον φασισμό
εμείς δεν τον πατήσουμε,
το μόνο που θα κάνει
είναι να μας λιώσει.
Τα λόγια μας,
τα γραπτά μας,
πιο δυνατά
από τα χέρια τους.
Πιο δυνατά
από τα μαχαίρια τους.
Για αυτό σήμερα μια μέρα
που κλαίω από χαρά.

Shermoond