H Κουλτούρα Βιασμού είναι μία κατάσταση, την οποία καλείται να αντιμετωπίσει, κυρίως, η γυναίκα. Είναι ένα συνονθύλευμα τοξικής αρρενωπότητας, πατριαρχικής νοοτροπίας, μισογυνισμού, καθώς επίσης και σεξισμού. Δυστυχώς, ενώ θεωρητικά είμαστε εκσυγχρονισμένοι, το συγκεκριμένο πρόβλημα διαιωνίζεται και οριακά γίνεται αποδεκτό.
Στην Κουλτούρα Βιασμού, η γυναίκα κατηγορείται, εξευτελίζεται και θεωρείται ένα “μίασμα”. Ακόμα κι αν έχει το θάρρος να μοιραστεί τον εφιάλτη της, ακόμα και μετά από χρόνια (όπως έγινε στην περίπτωση της Ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου), δεν θα κοιτάξουν τον θύτη (Αριστείδης Αδαμόπουλος- Αντιπρόεδρος Ε.Ο.Ι.), αλλά το θύμα (Σοφία Μπεκατώρου).
Οι ερωτήσεις λίγο πολύ γνωστές:
- Γιατί τον ακολούθησε;
- Τι δουλειά είχε μαζί του;
- Μήπως είχε πιει;
- Μετά από 20+ χρόνια το θυμήθηκε;
- Σίγουρα θέλει να κερδίσει κάτι από αυτό.
- Τι φορούσε;
- Ίσως τον προκάλεσε;
- Υπάρχουν στοιχεία που να το αποδεικνύουν;
Αν πιστεύετε πως αυτά ειπώθηκαν μόνο στην υπόθεση Μπεκατώρου, κάνετε λάθος. Αυτά ακούγονται, λέγονται και είναι “φυσικό και επόμενο να ειπωθούν” για κάθε γυναίκα, είτε έχει την δυνατότητα να μιλήσει δημόσια γι’ αυτό, είτε όχι.
Ο λόγος που βγήκε μετά από δύο δεκαετίες να μιλήσει για τον εφιάλτη που έζησε,ήταν γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωσε έτοιμη. Κι αν υποθέσουμε πως υπήρξαν συμφέροντα πίσω από αυτήν την κίνηση, τότε ναι υπήρξε ως συμφέρον η προστασία των παιδιών και κυρίως κοριτσιών, από τέτοιες καταστάσεις. Κι όσες δυστυχώς το έχουν ζήσει να είναι η μία δίπλα στην άλλη.
Πολλές φορές, όμως, όχι μόνο δεν το λένε μετά από χρόνια, αλλά δεν το μαθαίνει ποτέ κανείς. Ζουν, ή και ακόμα χειρότερα, πεθαίνουν με τις τύψεις πως όντως το προκάλεσαν, όντως έφταιγαν και πάντα φοβούνται για το “τι θα σκεφτεί ο κόσμος”. Οι προαναφερθείσες ερωτήσεις είναι αυτές που τις κρατάνε πίσω, γιατί στο τέλος καταλήγουν να φταίνε (victim blaming).
Θέλει πολύ θάρρος και ακόμα περισσότερη δύναμη ψυχής να κοιτάξει κατάματα τον Γολγοθά της η καθεμιά τους. Πόσο μάλλον να θυμηθεί ξανά (λες και ξέχασε ποτέ) και να τα πει δημόσια ή ακόμα και σε ένα κοντινό άτομο.
Αν και θεωρώ πως αυτοί που είναι υποστηρικτές αυτής της κουλτούρας και διατυπώνουν τέτοιου είδους απόψεις,δεν θα αφουγκραστούν ποτέ τα προβλήματα του να είσαι γυναίκα, θα προσπαθήσω από την δική μου πλευρά να δείξω τι αντιμετωπίζω”ως γυναίκα”.
Ως γυναίκα, έχω μάθει να βιώνω τον σεξισμό και την βία, γιατί “είμαι γυναίκα” και “η θέση μου είναι στην κουζίνα”.
Ως γυναίκα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνω τα αυτονόητα, γιατί ενδεχομένως θα κριθώ από αυτά. Πρέπει να προσέχω πώς θα ντύνομαι, πώς θα μιλάω, πώς θα κοιτάω, πού και πότε θα κυκλοφορώ,γιατί πάντα θα είμαι στο στόχαστρο.
Ως γυναίκα, θα πρέπει να υποστώ σφυρίγματα και πειράγματα στο δρόμο, ακόμα κι από τους μπάτσους, γιατί “είμαι γυναίκα” κι εκείνοι “έχουν εξουσία”. Kι ας φορούσα τότε μαύρο φούτερ, μαύρη φόρμα και μάσκα.
Ως γυναίκα, έχω μάθει (ακόμα και τα καλοκαίρια) να βάζω και κάτι παραπάνω “για να μην προκαλέσω”. Έχω μάθει να μην βγαίνω νύχτα, γιατί σίγουρα “τα ‘θελα και τα ‘παθα”.
Ως γυναίκα, έχω μάθει να περνάω τα κλειδιά μου σαν σιδερογροθιά, για να αμυνθώ. Έχω μάθει να προχωράω αρκετά αργά στον δρόμο για να δημιουργηθεί μία ασφαλής απόσταση ανάμεσα σε εμένα και σε έναν άγνωστο άντρα, προκειμένου να νιώσω ήσυχη. Εννοείται πως αυτός ο άντρας θα βρίσκεται μπροστά, για να ξέρω πως δεν θα μου επιτεθεί κανείς πισώπλατα.
Ως γυναίκα φοβάμαι να μιλήσω γι’ αυτό που θα μου συμβεί, γιατί αν το κάνω θα σκεφτούν πως προκάλεσα, θα ρωτήσουν αν ήμουν μεθυσμένη, τι δουλειά είχα τέτοια ώρα έξω (γιατί ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θα είναι νύχτα σε αυτήν την περίπτωση)
Ως γυναίκα, έχω διαβάσει τοποθετήσεις αντρών που μας υπερασπίζονται,που είναι στο πλευρό μας και που μας παροτρύνουν να μιλήσουμε για την κακοποίηση που έχουμε δεχθεί και παρόλα αυτά, μας φαίνεται ανοίκειο, πρωτάκουστο. Εντυπωσιαζόμαστε και σκεφτόμαστε πως αυτοί οι άντρες αποτελούν εξαίρεση, ενώ θα έπρεπε να είναι ο κανόνας.
Είμαστε όλ@ δίπλα τους.
|Καμία Γυναίκα Μόνη|
Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά
Η Aurora Blanc είναι φοιτήτρια ψυχολογίας και ασχολείται με τη συγγραφή, έχοντας εκδώσει τη δική της ποιητική συλλογή. Δηλώνει φαν του Quentin Tarantino, αλλά και της Agatha Christie. Αγαπά όλες τις τέχνες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, καθώς επίσης και την εγκληματολογία.