Αφιέρωμα στις γαλλικές ταινίες που αγαπήσαμε

Έχοντας προηγηθεί το εκτενές αφιέρωμα μας στην γαλλική μουσική των τελευταίων 80 χρόνων και κατόπιν λαϊκής απαίτησης των αγαπημένων συναδέλφων στο Sociall.gr, σκέφτηκα να ετοιμάσω και ένα δεύτερο μέρος που να αφορά τον γαλλικό κινηματογράφο.

Το φλερτ της Γαλλίας με τα φώτα του σινεμά ξεκινά αρκετά χρόνια πριν, για την ακρίβεια από τον Μάρτιο του 1895 (100 ακριβώς χρόνια πριν γεννηθώ χεχε) όταν οι αδελφοί Lumière- κινηματογραφιστές και εφευρέτες- δημιούργησαν τη πρώτη ταινία με τίτλο Έξοδος από το εργοστάσιο Λυμιέρ και αποτύπωνε την έξοδο εργατών από το εργοστάσιο τους. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο πραγματοποίησαν την πρώτη δημόσια προβολή ταινιών επί πληρωμή στο Παρίσι. Το αρχικό σοκ των θεατών που νόμιζαν ότι το τρένο που πρόβαλλε η οθόνη ερχόταν κατά πάνω τους υποχώρησε και κάπως έτσι άρχισε να αφήνεται ο κόσμος στην σινεμασκόπ μαγεία.

Μετά από αυτή την μικρή ιστορική αναδρομή, θα δούμε μερικές γαλλικές ταινίες που αξίζουν τον χρόνο σας σύμφωνα με τις προσωπικές μου εντυπώσεις. Ας πέσει η κλακέτα!

Αυτό το αφιέρωμα δεν γίνεται να ξεκινήσει χωρίς να αναφερθούμε σε έναν από τους καλύτερους Γάλλους ηθοποιούς, τον Louis de Fynnès.

Η μεγάλη απόδραση (La grande vadrouille), 1966

Υπόθεση: η συμπτωματική και αναγκαστική συμβίωση δυο Γάλλων, ενός νευρικού μαέστρου της όπερας και ενός αγαθού μπογιατζή κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής και η διαφυγή τους για τη Γαλλία μέσα από μια σειρά ξεκαρδιστικών παρεξηγήσεων.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στους γαλλικούς κινηματόγραφους –ρεκόρ που διατηρήθηκε μέχρι το 2008- αλλά ακόμα και σήμερα βρίσκεται στην τέταρτη θέση των πιο επιτυχημένων ταινιών όλων των εποχών της Γαλλίας. Αστεία, συγκινητική και ανθρώπινη ταινία με το ντουέτο των κορυφαίων κωμικών De Fynnès- Bourvil να ξεχωρίζει σατιρίζοντας τις παράλογες συνθήκες του πολέμου.

Ακόμα, μερικά από τα έργα του Louis de Fynnès που αξίζει να δείτε είναι τα εξής: Le gendarme de SaintTropez (1964), Les grandes vacances (1967) και Lavare (1980) και την κινηματογραφική μεταφορά του λογοτεχνικού έργου Ο Φιλάργυρος του Μολιέρου. Εγγυημένο γέλιο μέχρι δακρύων!

Αμελί (Le fabuleux destin d’ Amélie Poulain) 2001

Υπόθεση : Η Αμελί, μια ρομαντική και γενναιόδωρη σερβιτόρα έχει ένα δικό της τρόπο να κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους. Όταν συναντήσει στον δρόμο της έναν μυστήριο τύπο που συλλέγει φωτογραφίες καταλαβαίνει ότι βρήκε την αδελφή ψυχή της που αναζητούσε όλη της την ζωή.

Μια ταινία που μας ταξιδεύει με την ονειρική μουσική του Yann Tiersen (τυχεροί όσοι τον ακούσατε στο Ηρώδειο!), προτάθηκε για 5 Όσκαρ, επανέφερε στο προσκήνιο το γαλλικό σινεμά και έγινε σημείο αναφοράς της ποπ κουλτούρας. Να ακούσετε οπωσδήποτε το La valse dAmélie!

Αγάπα με αν τολμάς (Jeux d’enfants) 2003

Υπόθεση: ένα παιδικό παιχνίδι τόλμης γίνεται συνήθεια για δυο μικρούς φίλους. Όταν εκδηλώνεται ο μεταξύ τους έρωτας τα πράγματα μπερδεύονται και το παιχνίδι συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς.

Μια ταινία δημιουργημένη σε ονειρικούς ρυθμούς που χτίζει την ατμόσφαιρα ενός ενηλίκου και ρεαλιστικού ταυτόχρονα παραμυθιού θυμίζοντας λίγο την Αμελί. Στα έξτρα συν, του το γεγονός ότι ο θεατής μπορεί να επιλέξει μεταξύ των δυο διαφορετικών φινάλε.

Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι (Bienvenue chez les Ch’tis) 2008

Υπόθεση: Ένας ταχυδρομικός υπάλληλος που ζει με την οικογένεια του στον Γαλλικό Νότο, παίρνει δυσμενή μετάθεση σε μια πόλη στον Βορρά. Σίγουρος πως θα αντιμετωπίσει τα χειρότερα, όταν μετακομίσει στη Μπεργκ θα βρεθεί προ εκπλήξεως.

Η ταινία που κατάφερε να ξεπεράσει το ρεκόρ της Μεγάλης απόδρασης ενώνοντας τις δυο πλευρές της Γαλλίας. Όσοι ξέρετε γαλλικά, θα γελάσετε πολύ με τις αστείες αναφορές στις διαφορές των διαλέκτων αλλά και με το πολιτισμικό σοκ που παθαίνει ο ήρωας.

Θεέ μου τι σου κάναμε; (Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu?) 2014

Υπόθεση: Οι τυπικοί και συντηρητικοί Γάλλοι αστοί Βερνειγ προσπαθούν να συμβιβαστούν στην ιδέα της πολυπολιτισμικής οικογένειας τους. Όταν και η τέταρτη κόρη τους ανακοινώνει ότι θα παντρευτεί δεν είναι καθόλου έτοιμοι για αυτό που θα ακολουθήσει.

Μην ξεγελιέστε από την υπόθεση, πρόκειται για μια ταινία που κοροϊδεύει κατάμουτρα τον ρατσισμό και καταδεικνύει με κωμικό τρόπο τις απαρχαιωμένες ιδέες. Θα γελάσετε και θα συνειδητοποιήσετε για ακόμα μια φορά πόσο άστοχες και λάθος είναι οι διακρίσεις. Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας “Θεέ μου τι σου κάναμε” οδήγησε σε ένα επίσης πολύ αστείο σίκουελ το 2019 με τίτλο Qu’est-ce qu’on a encore fait au Bon Dieu?

Η οικογένεια Μπελιε (La famille Bélier) 2014

Υπόθεση: σε μια τετραμελή οικογένεια κωφών η νεαρή Πόλα είναι η μόνη που μπορεί να ακούσει και να μιλήσει. Και ενώ προσπαθεί να διεκπεραιώσει τις καθημερινές της υποχρεώσεις, ο καθηγητής μουσικής της προτείνει να συμμετάσχει σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού στο Παρίσι.

Μακράν από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει. Ντυμένη μουσικά με τα τραγούδια του Michel Sardou και με το μεγάλο ταλέντο της Louane αυτή η ιστορία ενηλικίωσης θα σας συγκινήσει.

Οι άθικτοι (Les intouchables) 2011

Υπόθεση: ένας τετραπληγικός αριστοκράτης προσλαμβάνει ως βοηθό/νοσοκόμο έναν νεαρό Αφρικανικής καταγωγής που θα του αλλάξει τη ζωή με έναν εντελώς απρόσμενο τρόπο.

Μια συγκινητικά όμορφη ταινία για την αξία της φίλιας και για το πόσο προς το καλύτερο μπορεί να αλλάξει την ζωή ενός ανθρώπου. Οι δυο πρωταγωνιστές δίνουν ρέστα! Ενώ η μεγάλη της επιτυχία οδήγησε και σε αμερικάνικο ριμέικ.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες και για άλλα πολλά ακόμα έργα που αξίζουν, όμως αυτό το άρθρο δεν θα τελειώσει ποτέ, όποτε θα σας κάνω μια σύντομη αναφορά και στις επίσης αξιόλογες ταινίες Un homme à la hauter (2016) μια τρυφερή κομεντί και Le retour du héros (2018) μια κωμωδία με ιστορικά στοιχειάμε πρωταγωνιστή τον Jean Dujardin.

Τέλος αν θαυμάζετε τις πιο σινεφίλ επιλογές, υπάρχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο αντιπροσωπευτικό αυτού του είδους, το κινηματογραφικό κίνημα της Nouvelle Vague (Νέο Κύμα) της δεκαετίας του 60. Ταλαντούχοι καλλιτέχνες όπως η Anna Karina και ο Jean-Paul Belmondo ένωσαν τις δυνάμεις τους με κορυφαίους σκηνοθέτες γράφοντας ιστορία στο κινηματογραφικό στερέωμα όπως οι: François Trufaut, Jean-Luc Godard και Eric Rohmer. Κάποιες χαρακτηριστικές ταινίες είναι: Les quatre cent coups (1959), Hiroshima mon amour (1959), À bout de souffle (1960), Une femme est une femme (1961) και Pierrot le fou (1965). Κύρια χαρακτηριστικά του κινήματος ήταν η εναντίωση στην εμπορευματοποίηση του κινηματογράφου και η απελευθέρωση της κινηματογράφησης, από τα καθιερωμένα της πλαίσια όπως πχ γυρίσματα σκήνων με φυσικό φως.

Συνοψίζοντας, καταλαβαίνουμε ότι ένας ιδανικός τρόπος για να γνωρίσουμε καλυτέρα μια άλλη χώρα, είναι και μέσω του πολιτισμού και της κουλτούρας της επομένως, η μουσική και η κινηματογραφική παραγωγή αποτελούν το «ταξιδιωτικό μας εισιτήριο» σε μια εποχή που τα ταξίδια απαγορεύονται μέχρι νεοτέρας. Καλή μας προβολή, mes enfants!