Το βράδυ της 5ης Ιουνίου, θεωρητικά έμοιαζε με όλα τα συνηθισμένα και όμορφα καλοκαιρινά βράδια. Για εμάς όμως ήταν λιγάκι διαφορετικό. Θα ξαναπήγαινα μετά από τρία χρόνια στο Ηρώδειο για να δούμε την όπερα του Τζουζέππε Βέρντι, Ριγολέττος.
Με τα εισητήρια μας ανά χείρας το ραντεβού μας ήταν στα σκαλάκια του θεάτρου του Ηρώδου Αττικού. Με τον μπαμπά μου -καθότι και εκείνος είναι λάτρης των τεχνών- ανυπομονούσαμε για το υπέροχο θέαμα που θα ξεκινούσε σε λίγο.
Πράγματι μέχρι να βραδιάσει, είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου και ενώ τα φώτα χαμήλωναν η παράσταση άρχιζε με την προσοχή μας στραμμένη στα σκηνικά, στην ορχήστρα και στο θέαμα που ξεδιπλωνόταν μπροστά στο ανυπόμονο κοινό.
Μερικές προσωπικές εντυπώσεις: Η πρωτότυπη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, οι απίστευτα ταλαντούχοι καλλιτέχνες που σε μαγνήτιζαν με τις μελωδικές φωνές και τις ερμηνείες τους, τα σκηνικά που εναλλάσσονταν με πρωτοποριακό τρόπο όπως και τα συναισθήματα, η χαρά, η οδύνη, η λύπη μα και ο έρωτας, η αλληλεπίδραση σύγχρονου και κλασσικού στοιχείου μας μάγεψαν. Και όλα αυτά φυσικά υπό την μουσική υπόκρουση μιας σπουδαίας ορχήστρας μουσικών που διηύθυνε ο Λουκάς Καρυτινός. Το τέλος συγκίνησε και μετά από έναν καταιγισμό χειροκροτημάτων, συνειδητοποιήσαμε για ακόμα μια φορά πόσο καταλυτική είναι η ύπαρξη της τέχνης στην ζωή μας.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά
H Μαίρη Ελευθεριάδου είναι απόφοιτη του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ. Διδάσκει γαλλικά και αγαπά τα ταξίδια, τα βιβλία και τη συγγραφή. Το νέο της βιβλίο «Το πιο μελωδικό ρεφρέν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος. Στο Sociall.gr γράφει για θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία.