Αντώνης Καραγιάννης: «Είναι πολύ μεγάλο κέρδος η τριβή με την τέχνη»

Επιστρέφοντας στο θέατρο που ο ίδιος συνίδρυσε πριν από περίπου είκοσι χρόνια, ο Αντώνης Καραγιάννης ανεβάζει το «Παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ.

Σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, χορογράφος, αναζητά την έμπνευση παντού και την μετατρέπει σε τέχνη. Αυτή τη φορά ευτυχεί με το να έχει δίπλα του άλλους δυο ανθρώπους με έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες, τον Κρίτωνα Ζαχαριάδη, που επιστρέφει μετά από περίπου δώδεκα χρόνια στο σανίδι ως ηθοποιός και τον Βασίλη Κανελόπουλο, που όταν δεν ερμηνεύει σε κάποια θεατρική σκηνή, ασχολείται εντατικά με τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική.

«Τα έργα προκύπτουν μέσα από επιθυμίες συνεργασιών και ήταν επιθυμία του Κρίτωνα Ζαχαριάδη να συνεργαστούμε. Εδώ και χρόνια το θέλαμε γιατί εκτιμά ο ένας την προσωπικότητα του άλλου και την πορεία του στο χώρο. Βρεθήκαμε και είπαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Και είναι χαρά που έχω τον Κρίτωνα να παίζει έπειτα από 12 χρόνια καθώς τόσα χρόνια σκηνοθετούσε και έκανε παραγωγές» λέει ο Αντώνης Καραγιάννης.

Η σύμπραξη των συγκεκριμένων τριών ατόμων ήταν μια ’ευτυχής συγκυρία’ και η αγάπη τους για την τέχνη ο μόνος «οδηγός για να βγει κάτι καλό και να προβληματίσει». Το γιατί επέλεξε το ‘Παλτό’ ως την πρώτη ύλη αυτής της συνεργασίας μας το περιγράφει εδώ: «Και μόνο ένα έργο που έχει αντέξει στον χρόνο, σε προκαλεί να το αναγνώσεις πολλές φορές. Αυτό για μένα είναι το σημαντικό. Το συγκεκριμένο έργο όπως και άλλα τέτοιου είδους έχουν αντέξει στον χρόνο και γι’ αυτό είναι και κλασικά. Μετά από πολλές αναγνώσεις βλέπω κάτι διαφορετικό που θέλω να το πω με τον δικό μου τρόπο».


Προσπαθούσε να βρει απαντήσεις και ο ίδιος

Στην υπόθεση του έργου ο Ακάκιος, ταλαιπωρημένος από τον βαρύ χειμώνα της Αγίας Πετρούπολης, αναγκάζεται να αντικαταστήσει το παλιό του παλτό με ένα νέο. Αυτή η πράξη, ωστόσο, αλλάζει οριστικά κι αμετάκλητα τη ζωή του. Γίνεται η αιτία να βιώσει το πιο σκληρό πρόσωπο της βαθιάς ταξικής ρωσικής κοινωνίας. «Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας και αυτή η κοινωνία μας επηρεάζει και κατά κάποιον τρόπο μας καθοδηγεί. Το έργο του Γκογκόλ είναι πολύ αυτοβιογραφικό. Υπήρξε και ο ίδιος ένα κομμάτι ενός κρατικού μηχανισμού όπου δούλευε και μέσα από την καθημερινότητα είδε τις πολλές δυσκολίες αυτού του τρόπου επιβίωσης. Μεταφέρει τον πόνο του, τις σκέψεις του, για ποιον λόγο κάποια πράγματα γίνονται και καταπιέζουν τους ανθρώπους ή για ποιον λόγο οι άνθρωποι συνωστίζονται και δεν μπορούν να αναπνεύσουν. Έκανε ένα κύκλο στη ζωή του και είδε τη δυσκολία. Προσπαθούσε να βρει απαντήσεις και ο ίδιος», μας εξηγεί.

Πολλά από τα στοιχεία του έργου το κάνουν αναπόφευκτα διαχρονικό. Ο σκηνοθέτης πιστεύει ότι ‘δεν έχει αλλάξει κάτι’ με το σήμερα και το παράδειγμα μπορεί κανείς να το εντοπίσει και από το ίδιο το έργο: «Ο ήρωας, όταν παίρνει ένα καινούριο παλτό καθώς έχει φθαρεί το παλιό, με πολλές οικονομίες, τότε ο περίγυρος του τον αντιμετωπίζει διαφορετικά. Όπως λέμε σήμερα ότι παίρνουμε ένα καινούριο αυτοκίνητο, ένα καινούριο κινητό, είμαστε στη μόδα, επιδεικνύουμε τη δύναμη μας. Με το που πήρε το καινούριο παλτό αισθάνθηκε την αλλαγή από τους γύρω του πάνω του. Αυτό το πράγμα σε έναν άνθρωπο που δεν ήταν έτοιμος για αυτό, τον οδήγησε σε δύσκολες εσωτερικές καταστάσεις και όταν έρχεται η στιγμή να χάσει το παλτό, καταστρέφεται κι ο ίδιος μετά. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα» αναφέρει.


Η συνεχής πάλη του ανθρώπου

Αντιστοίχως, αναπόφευκτα αντιπαραβάλουμε το έργο με τους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής. «Είναι ανελέητοι οι ρυθμοί με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να χάνουν τις αξίες τους ή ψάχνουν να βρουν ποια είναι η θέση τους και για ποιον λόγο γίνονται κάποια πράγματα. Μέσα από τον διαρκή αγώνα και την πάλη, η οποία είναι και ταξική πάλη – αυτό μας λέει και ο Γκόγκολ, ότι συγκρούονται ταξικές κοινωνίες – δείχνει αυτήν την αέναη και συνεχή προσπάθεια του ανθρώπου να επιβιώσει και άλλες φορές να φανεί ή άλλες φορές να εγκλωβιστεί σε κάτι που δεν έχει επιλέξει ούτε ο ίδιος» επισημαίνει. Άλλωστε, τον βρίσκει σύμφωνο και η ρήση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ που λέει ότι ‘γεννιόμαστε ελεύθεροι αλλά παντού γύρω μας υπάρχουν αλυσίδες’. Ο ίδιος, όμως, θα αφήσει στον θεατή να απαντήσει στο αν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι καθώς θεωρεί πως αυτή είναι η πεμπτουσία της τέχνης. Για τη συμβολή της δε στη ζωή του ανθρώπου, ο Αντώνης Καραγιάννης θα μας πει κλείνοντας: «Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς την τέχνη. Είναι σημείο αναφοράς για κάθε άνθρωπο. Για άλλον είναι τα γραπτά, η μουσική, για άλλον το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα εικαστικά, η ζωγραφική. Κάνουμε τέχνη γιατί τη χρειαζόμαστε, αλλά τη χρειάζονται και οι άνθρωποι που δεν κάνουν, όχι μόνο για αφυπνιστούν ή να προβληματιστούν, απλά για να ακουμπήσουν την ψυχή τους να ηρεμήσει κάπου. Μας δείχνει προβληματισμούς και αλήθειες που δεν τις αναλαμβανόμαστε από κάπου αλλού. Είναι πολύ μεγάλο κέρδος η τριβή με την τέχνη».

INFO

«Το Παλτό» του Νικολάι Γκογκόλ Θέατρο Σοφούλη Παρασκευή και Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 8 μ.μ. έως τις 8 Μαρτίου Εισιτήρια: 10 ευρώ (μειωμένο) και 12 ευρώ

Η συνέντευξη μας δημοσιεύτηκε στην “Εφημερίδα Μακεδονία” στις 23/2

Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά

Ηθοποιοί στέλνουν το δικό τους μήνυμα για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου
Χριστίνα Μαραγκάκη: "Είμαστε μια γενιά που αρέσκεται στην ευκολία της επιφανειακότητας των social me...
''Gotham'': Η σειρά που πρέπει να δει κάθε φαν του Batman
Το ''Μινόρε'' καταφτάνει στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες
Φανή Οιχαλιώτη: "Μου αρέσει να δημιουργώ καινούριες ιστορίες για να δραπετεύσω από την καθημερινότητ...
Σοφία Στυλιανού: "Στο θέατρο μπορώ να ονειρεύομαι, να αλλάζω και να τολμώ διαρκώς"
Γεωργία Κρίκη: "Οι σκέψεις μου είναι μόνο εικόνες. Σκέφτομαι με εικόνες και όχι με λέξεις"
Eυτυχία Μαρτινίδου: ''Τα όνειρα, οι ιδέες και η ελπίδα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ουσίας και ...
''Προσοχή: Εκτελούνται έργα'' στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ''Εμπρός''
''Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι'': Το βιβλίο-σταθμός στη λογοτεχνική καριέρα του Όσκαρ Ουάιλντ