Ένα διαφορετικό φαλιμέντο βασισμένο στο έργο του Νικόλα Άσιμου θα μας παρουσιάσει στο Θέατρο Αμαλία ο ηθοποιός Λεωνίδας Κακούρης και συζητά μαζί μας για τον αντισυμβατικό καλλιτέχνη και την ηθική και οικονομική χρεοκοπία στην οποία έχουμε περιέλθει.
Αποσπάσματα από μουσικές του Νικόλα Άσιμου, τραγούδια και στίχους συνδυασμένα με κείμενα από το βιβλίο του ‘’Αναζητώντας Κροκανθρώπους’’ (εκδ. Βιβλιοπέλαγος), θα μας φέρει στη σκηνή ο γνωστός ηθοποιός Λεωνίδας Κακούρης και δυο μουσικοί. Το βιβλίο, στο οποίο βασίζεται η παράσταση, είναι «ένα βιβλίο παραληρηματικό γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο που περιγράφει πολύ έντονα μια προσωπικότητα που έχει εξιδανικεύσει κατά κάποιον τρόπο, τον Έτσι. Αυτόν ενσαρκώνω με την αρωγή δυο πολύ καλών μουσικών που είναι από τις πρώτες παραστάσεις το 2013, τον Παρασκευά Θεοδωράκη και τον Δημήτρη Χατζηδημητρίου» μας λέει ο ηθοποιός.
Ως «απόλυτα αντισυμβατικό, απόλυτο με τις θέσεις του, σκληρό με τον εαυτό του με ανήσυχη ζωή» χαρακτηρίζει τον Ν. Άσιμο ο Λεωνίδας Κακούρης. «Είναι από τις περιπτώσεις που παρότι έφυγε πολύ νέος άφησε ένα μεγάλο αποτύπωμα» συμπληρώνει. Στο ίδιο πλαίσιο είναι γεγονός ότι «η βεντάλια που πιάνει είναι από τις απόλυτες χορδές μιας πολύ ανοιχτής και ευάλωτης ευαισθησίας μέχρι ένα πολύ σκληρό καβούκι που δεν μπορεί να το διαπεράσει τίποτα. Αυτό το βλέπουμε και στα τραγούδια του. Βλέπουμε τον πολιτικό Νικόλα Άσιμο, τον λυρικό, τον ανήσυχο. Έδινε πολύ μεγαλύτερη προσοχή και βάρος σε αυτά που ήθελε να πει στον κόσμο. Μέσα από την έρευνα που έχω κάνει δεν τον αντιμετώπισα ως μια περίπτωση που έχει να κάνει με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο και τα της ζωής του όσον αφορά την παράσταση. Είναι μια υπέρβαση όπου με αφορμή το έργο του γίνεται όλο αυτό το ταξίδι. το οποίο φυσικά αφορά τον κόσμο. παρόλο που όλα αυτά που έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά χρόνια πριν, ήταν σαν να είχε τη διαίσθηση ότι έρχονται και τα ψιθύριζε ή τα βροντοφώναζε στους ανυποψίαστους συμπολίτες του» επισημαίνει.
Ο ρόλος του θεάτρου και των καλλιτεχνών
Εντύπωση προκαλεί στον Λεωνίδα Κακούρη το γεγονός ότι ενώ το κοινό του Ν. Άσιμου ξεπερνά πλέον τα 70 έτη, στις παραστάσεις οι ηλικίες ξεκινούν από 15 ετών. Ο αντίκτυπος του καλλιτέχνη φαίνεται να είναι ακόμη ορατός στις μέρες μας. Πρέπει, γενικά, οι καλλιτέχνες να ακολουθούν μια αντισυμβατική ζωή; «Προσωπικά δεν θέλω να ζήσω μια εντελώς αντισυμβατική ζωή. Θέλω, όμως, μέσα από το έργο μου και τις δουλειές που κάνω να περνάω μηνύματα που μπορεί να ξεσηκώσουν κάποιους ανθρώπους να αντισταθούν σε κάτι που μπορεί να τους καταπιέζει ή να τους φοβίζει» σχολιάζει. Σχετικά με το αν το θέατρο μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις μας λέει: «Είναι μια διαδικασία που παίρνει πολύ χρόνο. Είναι ένα σποράκι στην ψυχή των ανθρώπων, όταν μια παράσταση τους αγγίξει πραγματικά και χτυπήσει μέσα τους τις ευαίσθητες χορδές τους. Αυτό το σποράκι μπορεί να γίνει κάτι πολύ υπέροχο στο μέλλον, ανοίγει στον θεατή ένα παράθυρο που αν θέλει μπορεί να το ψάξει ακόμη περισσότερο. Ο θεατής πηγαίνει με τη διαίσθηση του όταν δεν γνωρίζει κάτι. Γι’αυτό είναι σημαντικό για μένα από ανθρώπους που δεν γνώριζαν και δεν ήξεραν τίποτα να έρχονται και να βγαίνουν γεμάτοι. Κι από μόνη της η παράσταση χωρίς να ονοματίσουμε τίποτα είναι ένα άρτιο έργο με αρκετή διάδραση με το κοινό» περιγράφει.
Πρώτα φαλιρίζουν οι αξίες
Σχολιάζοντας τον τίτλο της παράστασης από το ομώνυμο τραγούδι του Ν. Άσιμου, ‘’Στο φαλιμέντο του κόσμου’’, συζητάμε για τις κοινωνικές προεκτάσεις του έργου. Η λέξη είναι ιταλικής προέλευσης και σημαίνει χρεοκοπία: «Το φαλιμέντο δεν είναι μόνο οικονομικό, πρώτα φαλιρίζουν οι αξίες. Δεν ξεπουληθήκαμε για ένα κοστούμι στο γιουσουρούμ, δε ζούμε ένα καθημερινό χαμαλίκι όλοι μας; Δεν είμαστε με μπαταρία μήπως; Δεν νιώθουμε άρρωστοι όταν το κινητό μας δεν έχει φορτίσει ή δεν πιάνει καλά; Θα είσαι με μπαταρία να εκτελείς εργασία! Τα έλεγε τριάντα χρόνια πριν. Μήπως να μας προβληματίσουν τριάντα χρόνια μετά;» αναρωτιέται.
Σχετικά με τη μεγάλη αποχή του από την τηλεόραση τα τελευταία χρόνια και με την επιστροφή του στις ‘Άγριες Μέλισσες’ του ΑΝΤ1, ο Λεωνίδας Κακούρης δηλώνει πως ένιωθε «μια απογοήτευση από την τηλεόραση και από τον τρόπο που αυτή γινόταν» δίνοντας βάση περισσότερο σε ντοκιμαντέρ, εκφωνήσεις και στο θέατρο. «Σιγά-σιγά όμως, βλέπεις ότι το κλίμα στην τηλεόραση άρχισε να αλλάζει, τουλάχιστον από πέρυσι, όταν έφτασε στα χέρια μου το σενάριο της ‘Επιστροφής’, που ήταν ένα πολύ δυνατό χαρτί, ένα κείμενο που ξέρει να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, μια πολύ ωραία δουλειά πάλι δια χειρός Μελίνας Τσαμπάνη, που κάνει φέτος και τις ‘Άγριες Μέλισσες’. Οι ‘Μέλισσες’ ήταν μια δύσκολη συνθήκη, ένα στοίχημα που έπρεπε να κερδηθεί από όλους, γιατί μιλάμε για πολύ σκληρές και δύσκολες συνθήκες. Πάλι μια σειρά που παιζόταν καθημερινά, αλλά οικονομικά απ’ό,τι έχω καταλάβει, δεν μπορεί να βγει αλλιώς, μάλλον οικονομικό είναι το θέμα, οπότε βλέπεις και τρέχει όλο το ‘μελίσσι’ για να βγει η παραγωγή» αναφέρει. Ο ηθοποιός διαπιστώνει, τελικά, ότι «άνοιξε αυτή η θεόκλειστη πόρτα της εμπιστοσύνης των καναλιών και των ανθρώπων που έχουν τα χρήματα να επενδύσουν στην ελληνική μυθοπλασία, τους Έλληνες ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, οπότε βλέπουμε στην τηλεόραση σειρές όπως οι ‘Μέλισσες’, το ‘Κόκκινο Ποτάμι’, το ‘Έρωτας μετά’, που είναι πολύ καλές παραγωγές. Παρ’ όλα αυτά, όμως, είναι τέτοια η επιβράβευση του κόσμου και κυρίως των συναδέλφων και όλοι οι συντελεστές νιώθουν καλά, γιατί βλέπουν την ελπίδα…».
INFO
«Στο Φαλιμέντο Του Κόσμου» Θέατρο Αμαλία Τετάρτη 13 και Πέμπτη 14 Νοεμβρίου στις 9μμ.
Εισιτήρια: 15 ευρώ και 13 ευρώ (μειωμένο)
Η συνέντευξη μας αυτή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής στις 10/11/19
Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά
O Αλέξανδρος Παντελάκης είναι απόφοιτος του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Γράφει στην Εφημερίδα Μακεδονία, ασχολείται με το blogging και τον εθελοντισμό. Εργάζεται στο τμήμα marketing εταιρείας που δραστηριοποιείται στον χώρο της εκπαίδευσης και της εύρεσης εργασίας.