Χρύσα Κολοκούρη: ”Η υποκριτική υπήρχε πάντα στο μυαλό μου”

Στη πρώτη μας συνέντευξη για το 2025, συνομιλούμε με τη πολλά υποσχόμενη ηθοποιό, συγγραφέα και σκηνοθέτιδα, Χρύσα Κολοκούρη, με αφορμή το σατυρικό διήγημα το ”τυχερό λαχείο” του Άντον Τσέχωφ, που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο 104 κι έχει σημειώσει εντυπωσιακή επιτυχία. Ας δούμε λοιπόν τι απάντησε στις ερωτήσεις μας.

Καλησπέρα, Χρύσα! Θα ξεκινήσουμε τη κουβέντα μας από τη παράσταση στην οποία συμμετέχεις αυτή τη περίοδο και δεν είναι άλλη από ‘’Το τυχερό λαχείο’’ του Άντον Τσέχωφ, που φιλοξενείται από τις 25 Νοεμβρίου στο θέατρο 104 κι εξακολουθεί να λαμβάνει θετική ανταπόκριση από το κοινό και τους κριτικούς θεάτρου. Πες μας λίγα λόγια για το έργο.

Ένα συνηθισμένο απόγευμα ο Ιβάν και η Μάσα Ντμίτριτς νομίζουν πως έχουν κερδίσει το λαχείο. Ξεκινούν να φαντάζονται τη ζωή τους και όσα μπορούν να αλλάξουν με τις δυνατότητες που τους δίνονται, για να φτάσουν στη συνειδητοποίηση ότι ίσως και να μην μοιράζονται τα ίδια όνειρα τελικά. Πρόκειται για ένα μικρό διήγημα του Τσέχωφ, για την ακρίβεια επτά σελίδων, το οποίο η Λουκία το έφερε στο σήμερα και το μετέτρεψε σε μία θεατρική παράσταση μίας περίπου ώρας.

Με το συμπρωταγωνιστή της, Νικόλα Μπράβο

Τι ήταν αυτό που σου κέντρισε το ενδιαφέρον, ώστε να λάβεις μέρος στο ανέβασμα του συγκεκριμένου διηγήματος;

Με τη Λουκία συνεργαζόμαστε σταθερά τα τελευταία χρόνια. Όταν, λοιπόν, μου πρότεινε να δουλέψουμε ξανά μαζί η απάντηση για εμένα ήταν αυτονόητη κάπως. Είναι πολύ σπάνιο να συναντάς ανθρώπους που να μοιράζεστε το ίδιο λεξιλόγιο κι όταν αυτό συμβαίνει, η διαδικασία της δουλειάς είναι πραγματικά απολαυστική. Όταν ειδικά διάβασα και το κείμενο, κατάλαβα ότι πάμε να προσεγγίσουμε έναν κλασικό συγγραφέα με έναν τελείως ανατρεπτικό τρόπο κι αυτό μόνο είναι μια μελέτη που με ενδιέφερε πολύ.

Υποδύεσαι τη Μάσα Ντμίτριτς, παντοπώλισσα στο επάγγελμα με όνειρα και φιλοδοξίες. Με ποια κομμάτια του εαυτού της ταυτίζεσαι περισσότερο και με ποια διαφέρεις;

Εξαρτάται τη μέρα! Υπάρχουν μέρες που ταυτίζομαι πλήρως με τον Ιβάν. Είναι εκείνες οι μέρες που αποζητώ μία μεγαλύτερη ασφάλεια κι ένα σταθερό έδαφος να πατήσω. Υπάρχουν όμως κι άλλες που θέλω να αφεθώ και να γίνω φύλλο στον άνεμο όπως η Μάσα, που έχω δηλαδή ανάγκη να απομακρυνθώ από τον ενήλικα μέσα μου. Και νομίζω αυτή είναι η ομορφιά του κειμένου και της παράστασης: ότι έχουμε κομμάτια και από τους δύο χαρακτήρες και η ταύτιση με τον έναν ή τον άλλον έχει να κάνει με το πώς θα ακούσουμε την ιστορία εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα.

Σε αυτό το διήγημα, ο Τσέχωφ καταπιάνεται με διαχρονικά θέματα, όπως η ανθρώπινη ευτυχία και η ανάγκη για χρήμα. Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι αυτές οι δυο έννοιες μας αφορούν τόσο πολύ μέχρι και σήμερα;

Το χρήμα, και στο κείμενο αλλά και ως έννοια, αντιπροσωπεύει τις δυνατότητες. Η ευτυχία, έτσι όπως καταλαβαίνω να τίθεται από το κείμενο, έχει να κάνει με το ποιος πραγματικά θέλεις να είσαι. Είναι κάπως οι δύο όψεις του ίδιο νομίσματος: το ποιος θέλεις να είσαι εμπεριέχει μέσα και τα όρια των δυνατοτήτων σου. Νομίζω ότι μ’ αυτή την έννοια αφορούν οι δύο αυτές έννοιες μέχρι και σήμερα γιατί αντιπροσωπεύουν κάτι βαθύτερα υπαρξιακό, που δεν νομίζω ότι θα πάψει και ποτέ να απασχολεί τον άνθρωπο.

Ποια είναι τα βασικά μηνύματα που στοχεύετε να περάσετε μέσα από τη παράσταση και κατά πόσο αντικατοπτρίζουν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία;

Για μένα το Τυχερό Λαχείο είναι η διαπραγμάτευση της σχέσης ενός ζευγαριού. Από την παύση τους, μέχρι τον καυγά τους ζυγίζουν τα όρια και τις αντοχές ο ένας του άλλου, πότε υποχωρώντας και πότε επιμένοντας. Αυτό, το μοίρασμα της ζωής με έναν άλλον άνθρωπο (με ό,τι εμπεριέχει η έννοια «ζωή» μέσα), νομίζω ότι αντικατοπτρίζει όχι μόνο τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αλλά τον άνθρωπο συνολικά.

Χρύσα, έχεις περάσει από τα έδρανα της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Η ενασχόληση με την υποκριτική τέχνη πως ξεκίνησε; Ήταν συνειδητή επιλογή ή προέκυψε στη πορεία;

Ήταν αρκετά συνειδητή η απόφαση ότι δεν θα ασχοληθώ με τη Νομική, θα έλεγα. Ήδη από το δεύτερο εξάμηνο το είχα καταλάβει. Φανταζόμουν τον εαυτό μου ως κάτι από όλα αυτά που μπορείς να γίνεις μετά τις νομικές σπουδές και ένιωθα ασφυκτικά. Η υποκριτική υπήρχε πάντα στο μυαλό μου κι όταν ξεκίνησα τα πρώτα μου μαθήματα, κατάλαβα ότι είναι κάτι που νοηματοδοτεί τη μέρα μου. Και κάπως έτσι αποφοίτησα από τη Νομική και λίγες μέρες μετά έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου.

Τη φετινή σεζόν, έγραψες, σκηνοθέτησες και κράτησες έναν από τους ρόλους στο πρώτο σου θεατρικό εγχείρημα με τίτλο ‘’Δε μιλένιαλς’’ που παρουσιάστηκε στο τεχνοχώρο Φάμπρικα. Πόσο μεγάλη ήταν αυτή η πρόκληση για σένα και τι κρατάς από αυτή την εμπειρία;

Το «Δε Μιλένιαλς» είναι μια δουλειά που πάντα τη σκέφτομαι με πολλή αγάπη γιατί είχε για μένα πολλές πρώτες φορές μέσα. Πρώτο κείμενο, πρώτη σκηνοθεσία. Η πρόκληση προφανώς τεράστια. Δεν είχα καμία ιδέα πώς θα πάνε όλα αυτά. Θυμάμαι και κρατάω τα πάντα από αυτή την εμπειρία, από τις πρώτες αναγνώσεις μέχρι τα μάτια του κόσμου. Η δουλειά αυτή όμως, μου αποκάλυψε και κάτι προσωπικά σημαντικό: ότι το θέατρο με ενδιαφέρει από όλες του τις πλευρές: πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Δε μιλένιαλς (από αριστερά προς τα δεξιά): Χρύσα Κολοκούρη, Άρης Κασαπίδης, Λουκία Ανάγνου, Tsolimon (Νίκος Τσιώλης)

Έχεις ασχοληθεί συστηματικά με το χορό και το σωματικό θέατρο. Είναι κατά τη γνώμη σου δυο αναγκαία εργαλεία που συμβάλλουν ολόπλευρα στην έκφραση ενός ηθοποιού;

Ο χορός και το σωματικό θέατρο έτυχε να με ενδιαφέρουν και να εμβαθύνω σ’ αυτά. Ωστόσο το σώμα είναι το ένα από τα δύο βασικά μας εργαλεία και ως τέτοιο νομίζω ότι είναι χρήσιμο να μελετηθεί, ώστε να γίνουν κατανοητές οι λειτουργίες του, και τελικά να μπορέσει να ελεγχθεί και να πλαστεί πάνω στη σκηνή.

Τι είναι αυτό που σε εμπνέει και σε προβληματίζει περισσότερο ως καλλιτέχνη;

Ο χρόνος.

Κλείνοντας τη κουβέντα μας, ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια μετά το ‘’τυχερό λαχείο’’;

Στις 19 Φεβρουαρίου κάνει πρεμιέρα το «Εκκενώστε» στο Studio Μαυρομιχάλη. Είναι το δεύτερό μου θεατρικό κείμενο και η δεύτερη απόπειρα σκηνοθεσίας. Πρόκειται για τέσσερις παράλληλες ιστορίες που αφορούν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, τις οποίες θα τις πούμε παρέα με τον Συμεών Τσακίρη, τη Λουκία Ανάγνου και τη Μαρίσσα Φαρμάκη. Ταυτόχρονα ετοιμάζουμε μία επανάληψη του «Δε μιλένιαλς» στο bar Πάπια, στο Παγκράτι, από 24 Φεβρουαρίου μαζί με την Λουκία Ανάγνου, τον Βασίλη Ντάρμα και την Έλσα Ζαρρή.

Από δεξιά προς τα αριστερά: Χρύσα Κολοκούρη, Συμεών Τσακίρης, Μαρίσσα Φαρμάκη, Λουκία Ανάγνου

Σε ευχαριστούμε από καρδιάς για τη πολύ ενδιαφέρουσα συζήτησή μας και σου ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία σε κάθε σου βήμα!

Εγώ ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα μας!

Πληροφορίες για το ”τυχερό λαχείο” θα βρείτε εδώ

Ακολουθήστε τη Χρύσα Κολοκούρη στα social media: Facebook | Instagram

Πηγές φωτογραφιών: Cont Act | Λουκία Ανάγνου | Palcoscenico| Tζίνα Σκανδάμη | Αθηνόραμα | Theater mag | Jenny.gr

Εξώφυλλο: OLAFAQ

Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά

Παράταση τριών ακόμη παραστάσεων για το ''θάνατο του Μολιέρου'' από την ομάδα Κ4 Theater Groop

Παράταση παραστάσεων λόγω επιτυχίας έως 30 Μαρτίου για τον «Ήλιο με Δόντια» 

Το κιθαριστικό σύνολο GUITARTE ENSEMBLE επανέρχεται στην Αθήνα με ανανεωμένο πρόγραμμα

Δημήτρης Παπάζογλου: Ένας χορευτής τραγουδάει για τον έρωτα στο Major Seven Music Stage

"DISORDER" του Γιώργου Αδαμαντιάδη για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Καλλιρόης

«Ευ-Λόγος Μουσική στους λαβυρίνθους της αγάπης»: Οι διάφορες μορφές της αγάπης σε μια παρουσίαση λόγ...

''TABULA RASA'' του Βαγγέλη Μαγείρου: Μια ιστορία για τον καθέναν από εμάς στο θέατρο ''Μικρός Κεραμ...

"Love Songs of the 80s - A Piano Bar On Valentine's": Πιάνο και νοσταλγία με τον Κώστα Τσαγγαρίδη

Ο Νίκος Μπαλογιάννης σε μία μοναδική κιθαρογραφία για τον Χαράλαμπο Εκμεκτσόγλου στο Μέγαρο Μουσικής...

Το 28ο παζάρι βιβλίου 2025 ανοίγει τις πύλες του στις 31 Ιανουαρίου