Έλενα Πέγκα: «Είναι μια δοκιμασία το να αντέξει κανείς έναν μικρόκοσμο»

Η Έλενα Πέγκα στο πρώτο της μυθιστόρημα μας μεταφέρει με τη γραφή της στην Ινδία και μας μιλά για την ανάγκη του ανθρώπου να ταξιδεύει έστω και νοερά.

Με αφετηρία ένα αληθινό ταξίδι που κράτησε δέκα μέρες, η Έλενα Πέγκα στο «Αθήνα – Δελχί – Αθήνα» (εκδ. Αγρά) δημιουργεί το πρώτο της μυθιστόρημα, μια πολιτισμική καταγραφή ενός τόπου που ζει ταυτόχρονα στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, την Ινδία.

Κάνοντας ενδελεχή έρευνα και καταγραφή για τρία έτη, μπορεί πλέον να δει περήφανα το αποτέλεσμα της δουλειάς της. Έχοντας γράψει διηγήματα και θεατρικά έργα, η ενασχόληση της με την πεζογραφία ήταν μια πρόκληση αλλά και το μοναδικό “μέσο” για να περιγράψει όσα έζησε η ίδια στην Ινδία, πλαισιωμένα με μυθοπλαστικά στοιχεία. «Με ενδιέφερε η επαφή μας με έναν πολύ διαφορετικό πολιτισμό, καθώς η Ινδία – πιο πολύ από την Ελλάδα – ζει ταυτόχρονα σε πολλούς αιώνες, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ήταν μια συναρπαστική διαδρομή» λέει η συγγραφέας.

Η συγγραφέας διηγείται ένα ταξίδι έξω από προκαταλήψεις, που για την ώρα μπορούμε να βιώσουμε μόνο μέσα από τη φαντασία μας δεδομένων των συνθηκών της πανδημίας. «Ήθελα το βιβλίο να είναι ένα ταξίδι και κοιτάζοντας το και κατά τη διάρκεια της πανδημίας είναι και σαν να αποτελεί ένα τελευταίο κεφάλαιο σε έναν κόσμο που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αλλά μέχρι πριν λίγο υπήρχε. Αυτή η εγγύτητα, αυτή η ευκολία να συναντάς αγνώστους, να μένεις σε δωμάτια, να περιπλανιέσαι, να πιάνεις πράγματα, να είναι οι αισθήσεις σου σε υπερένταση για να συναντήσουν ένα άλλο μέρος, κάτι διαφορετικό και μακρινό από το οικείο, είναι σε μεγάλη αντίθεση από αυτό που ζούμε τώρα. Τώρα φοβόμαστε, κλείνουμε τις αισθήσεις μας, δεν θέλουμε καμία έκπληξη, καμία αναπάντεχη συνάντηση, καμία εξοικείωση με κάτι άγνωστο» διαπιστώνει.

Έχοντας λιγοστά ερεθίσματα από αντίστοιχα κείμενα – ξεχωρίζει σίγουρα το ‘’Song Lines’’ του Μπρους Τσάτουιν για τους αβορίγινες της Αυστραλίας – επιλέγει την ελευθερία και αφήνει το μυαλό της να αποτυπώσει ελεύθερα τις λέξεις βασισμένη στην πολύχρωμη εμπειρία που έζησε. «Με ενδιέφερε μια προσωπική ματιά. Γράφω για το θέατρο και υπήρχε μια πολύ έντονη θεατρικότητα σε αυτό το ταξίδι. Υπήρχαν πολλές εικόνες, κουβέντες, συναντήσεις με ανθρώπους που αν και πολλά από αυτά τα επινόησα θα μπορούσα να τα είχα συναντήσει» μας εξηγεί και προσθέτει ότι «υπήρχε αυτή η παρθενική ματιά για ένα άγνωστο μέρος. Πολύ συναρπαστικό και λίγο συγγενικό με την Ελλάδα, καθώς βρίσκεται στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση».

Η κα. Πέγκα ήθελε να εκφράσει τη ματιά μιας Ελληνίδας του σήμερα που επισκέπτεται ένα μακρινό μέρος. Άραγε μπόρεσε να βρει ομοιότητες με τη χώρα και τον πολιτισμό μας; «Μου έκανε εντύπωση που υπάρχουν όλοι αυτοί οι θεοί που έχουν κεφάλι ζώου και σώμα ανθρώπου, ενώ στην Ελλάδα, στην αρχαιότητα, έχουμε τους θεούς που έχουν σώμα ζώου και κεφάλι ανθρώπου όπως οι Κένταυροι ή η Σφίγγα. Ο ινδουισμός για εμάς είναι πιο κατανοητός γιατί ξέρουμε τη θρησκεία των αρχαίων. Υπάρχει μια μεγάλη σχέση και δείχνει πόσο ζωντανά είναι αυτά και για εμάς σήμερα. Δεν στεκόμαστε τόσο πολύ, όμως όλο το κομμάτι της αρχαιότητας είναι έντονο μέσα μας γιατί μεγαλώνουμε με όλους αυτούς τους μύθους και τις ιστορίες και παράλληλα υπάρχουν ιστορίες και μύθοι στην Ινδία που συνεχίζονται και στη σημερινή εποχή» αναφέρει.

Το ταξίδι ως εσωτερική μεταβολή

Το ταξίδι έχει, όμως, τη δύναμη να μεταβάλει και τον εσωτερικό κόσμο του ταξιδιώτη και κάτι τέτοιο συνέβη και με την ηρωίδα.

«Είναι και μια εσωτερική μεταβολή καθώς παρατηρεί όλες αυτές τις μεταμορφώσεις γύρω της και υπάρχουν τόσες πολλές που αρχίζει και σκέφτεται τη δική της ζωή πιο ελεύθερα. Ίσως υπάρχει μια πνευματική αλλαγή που συμβαίνει και αρχίζει να τα βλέπει όλα πιο ανοιχτά, πιο ελεύθερα σαν να συμφιλιώνεται στην καθημερινότητα της με μεγαλύτερα πράγματα από αυτήν. Είναι τρομερό πόσο διευρύνονται όλα αυτά τα σύνορα που ξαφνικά ο μικρόκοσμος που νομίζουμε μερικές φορές ότι είναι μικρός –  ειδικά τώρα που ζούμε την καραντίνα – πόσο βγαίνοντας από όλο αυτό γίνεται τεράστιος, ακόμη και μέσα από ένα ταξίδι στη φύση!» επισημαίνει η κα. Πέγκα.

Η ίδια θαυμάζει απεριόριστα το γεγονός ότι «υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το χάρισμα να μπορούν να ταξιδεύουν μέσα τους, ακόμη και αν είναι κλεισμένοι, να μπορούν να ταξιδέψουν πέρα από τα στενά πλαίσια του δωματίου τους ή του σπιτιού τους». Ωστόσο, όσο δημιουργικό μπορεί να είναι αυτό τόσο ‘τρομακτικός’ δείχνει ο εγκλεισμός στα μάτια της. «Το να υπάρχουν όρια και να νιώθεις πολύ στενά την καθημερινότητα σου μπορεί να γίνει αφόρητο. Είναι μια δοκιμασία το να αντέξει κανείς έναν μικρόκοσμο» αναφέρει με αφορμή την πανδημία.

Για τη συγγραφέα το ταξίδι είναι μια εμπειρία που μπορεί να εκφραστεί με οτιδήποτε μας βγάζει από τη ρουτίνα. Όπως σωστά θα μας πει «είναι κάτι που φεύγει από τις αυτόματες κινήσεις που κάνουμε μέσα σε μια ρουτίνα».  Άλλωστε, με το νέο της βιβλίο αυτό που ήθελε ήταν κάτι πιο διευρυμένο: «Ήθελα να δοκιμάσω πώς ακόμη και γράφοντας έσπαγα τις αυτοματοποιημένες και τις συμβατικές διαδρομές του νου και του σώματος» για να καταλήξει σε μια δήλωση που αποτελεί τροφή για σκέψη: «Έγραψα το βιβλίο με μια διάθεση να μεταφέρω την ανάγκη του να βρούμε μια ελευθερία μέσα στην πραγματικότητα».

Το νέο της μυθιστόρημα “Αθήνα – Δελχί – Αθήνα” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.

Η συνέντευξη μας αυτή δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Μακεδονία στις 22/11/20

Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά