Ελευθερία Κόλλια: Κάθε συγγραφέας μπορεί να φτιάξει τα θεμέλια που θα στηρίξει το δικό του βασίλειο

H Ελευθερία Κόλλια, φοιτήτρια του τμήματος ‘’Θεατρικών Σπουδών’’ της Φιλοσοφικής Αθηνών, απολάμβανε από μικρή ηλικία να διαβάζει αλλά και να γράφει κυρίως μυθιστορήματα, που εστιάζουν στην φαντασία και την περιπέτεια. Στο Sociall.gr, μιλάει για το δεύτερο συγγραφικό της εγχείρημα, τη ‘’Βαντόρια‘’, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ‘’ΕΝΤΟΣ’’ πριν από ένα χρόνο, για τα ηθικά διδάγματα της συγκεκριμένης ιστορίας και στέλνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας προς τους ανερχόμενους συγγραφείς.

Καλησπέρα Ελευθερία μου! Χαίρομαι πολύ που θα κάνουμε αυτή τη συνέντευξη!

Καλησπέρα Άρτεμις! Η χαρά δική μου, ειλικρινά.

Mπορείς να μας εξηγήσεις τον τίτλο του βιβλίου σου;

Λοιπόν, ο τίτλος του βιβλίου μου είναι «ΒΑΝΤΟΡΙΑ: ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΕΝΤΟΣ». Το όνομα Βαντόρια αναφέρεται στην τοποθεσία, το μεσαιωνικό βασίλειο φαντασίας όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα της ιστορίας μου και του οποίου η μοίρα κρέμεται απ’τις αποφάσεις των κεντρικών ηρώων. Του χαρίζεται κι ο υπότιτλος «βασίλειο της θύελλας» για μια πληθώρα λόγων. Πρόκειται για ένα μέρος όπου τους τελευταίους μήνες χιονίζει μυστηριωδώς, αν κι είναι άνοιξη, πράγμα που προκαλεί σε συνδυασμό με άλλα παράξενα φαινόμενα μια ανησυχία στους κατοίκους. Εκτός αυτού, όμως, ένα πρόσωπο στενά συνδεδεμένο με το στοιχείο του χειμώνα πρόκειται ν’αποτελέσει το Φύλακα Άγγελο της Βαντόρια, ενώ ταυτόχρονα η «θύελλα» λειτουργεί και σ’ένα συμβολικό επίπεδο διότι έχουμε ένα βασίλειο πολυτάραχο, που ζει σε παγωμένες εποχές μεταφορικά και κυριολεκτικά, ενώ η ισορροπία του μοιάζει να στηρίζεται σ’ένα λεπτό στρώμα πάγου που δέχεται αλλεπάλληλες ρωγμές και οδεύει να βυθιστεί.

Πώς επέλεξες τα ονόματα των χαρακτήρων σου;

Γενικά όταν συγγράφω μ’ενδιαφέρουν πρωτίστως οι χαρακτήρες και σχεδιάζω πάντα μια μεγάλη «ομάδα» από άτομα που λαμβάνουν μέρος στην εκάστοτε ιστορία. Μου αρέσει να περιγράφω πολλές προσωπικότητες που εμπλέκονται σε κάτι από κοινού θέλοντας και μη, καθώς έτσι δίνεται η ευκαιρία να εξερευνηθούν περισσότερο τα κίνητρα, το βάθος και οι αντιθέσεις που παρουσιάζονται τόσο στις μεταξύ τους σχέσεις όσο και ως προς τον ίδιο τον εαυτό τους. Εξαιτίας, λοιπόν, του γεγονότος ότι «πρωταγωνιστούν» πολλοί χαρακτήρες δε θα μπορέσω να μιλήσω για τα ονόματα όλων. Ενδεικτικά, θα αναφερθώ στο ρόλο του Λόρδου Αλέξανδρου Μάντες, ο οποίος είναι ένας νεαρός σύμβουλος του βασιλιά που αρχικά δείχνει αυστηρός κι «ατσάλινος», ένας άνθρωπος που δε θέλει να ξεφεύγει απ’την πεπατημένη και την «ησυχία» του, αλλά καταλήγει να δείξει το ισχυρότερο κουράγιο και το μεγαλύτερο ηρωισμό απ’όλους, βγαίνοντας εντελώς απ’τη ζώνη της ανέσης του. Το όνομα «Αλέξανδρος» ετυμολογικά προέρχεται από τις λέξεις «αλέξω» και «άνδρα» που σημαίνει «απωθώ τον άνδρα» κι άρα «μάχομαι», ενώ είναι συνδυασμένο συχνά με μια εικόνα πολεμιστή εξαιτίας της ιστορικής παρουσίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αντίστοιχα, το επώνυμο «Μάντες» προσεγγίζει τη λέξη όπως «μαντεύω» και ένα σημαντικό κομμάτι μιας δυνατής προφητείας στρέφεται γύρω απ’την εξέχουσα σύνδεση του Αλέξανδρου με την πλοκή. Ταυτόχρονα, στο βιβλίο παρουσιάζεται η Ροζέτα, η νεαρή προστατευόμενη του Αλέξανδρου, με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος και δεν τολμά να της το ομολογήσει. Το όνομα «Ροζέτα» σημαίνει μικρό τριαντάφυλλο κι αποδίδεται σε μια κοπέλα που είναι όντως γλυκιά, αθώα και ξεχωριστή σαν ένα τρυφερό, εύθραυστο τριαντάφυλλο, το οποίο, όμως, παράλληλα έχει τα αγκάθια του, κρύβοντας δηλαδή έναν έντονο δυναμισμό και μια διάθεση να αντισταθεί στην αντιξοότητα με πρωτοφανές, ζωηρό κουράγιο. Τέλος, θα αναφερθώ στο όνομα του Λευκού Ιππότη, ενός χαρακτήρα ο οποίος από την αρχή του βιβλίου αναφέρεται ως ο νεκρός, παλιός προστάτης της Βαντόρια, ένας πολεμιστής που αγαπούσε η Ροζέτα, αλλά έχασε τη ζωή του στη μάχη του μ’ένα τρομερό τέρας, το οποίο προκαλεί τρόμο στο βασίλειο. Ο Λευκός Ιππότης ονομαζόταν «Θησέας» και το όνομα επιλέχτηκε λόγω του μυθολογικού ήρωα ο οποίος αγωνίστηκε ενάντια στο τέρας του Μινώταυρου και κατάφερε να «βγει» απ’τον περίφημο λαβύρινθο, ακριβώς όπως η προσωπικότητα του Θησέα, ζωντανού ή νεκρού, θα οδηγήσει σε μια λύση για το δαιδαλώδες μυστήριο που έχει χτυπήσει τη Βαντόρια.   

Τι σε ώθησε στο να γράψεις το συγκεκριμένο είδος ιστορίας;

Η Βαντόρια είναι ένα μυθιστόρημα φαντασίας και περιπέτειας με στοιχεία μυστηρίου που εκτυλίσσεται, όπως προανέφερα σ’ένα περιβάλλον μεσαιωνικό. Από μικρή αγαπούσα ιστορίες για το μεσαίωνα, έχοντας διαβάσει βιβλία και δει ταινίες που τον αφορούσαν, ενώ παράλληλα απολαμβάνω πλοκές που έχουν μπόλικο μυστήριο με έντονες, αλλά καλά κρυμμένες ανατροπές. Μ’αρέσουν οι περιπέτειες κι η δράση, αλλά ακόμη περισσότερο μ’αρέσει το συναισθηματικό βάρος και η «επική» ατμόσφαιρα που δημιουργείται από την ευρύτερη ιστορία (ή «προϊστορία») και τις σχέσεις των χαρακτήρων, συστατικά που τελικά θα συντελέσουν στο ξέσπασμα των όποιων μαχών. Η Βαντόρια, να τονίσω, πως έχει και μερικά παραμυθικά στοιχεία. Σε άλλα έργα που έχω γράψει (αλλά δεν έχω εκδώσει ακόμη) αποδίδω πιο σκοτεινές, ρεαλιστικές ή περίπλοκες υποθέσεις, ακόμη κι αν εκτυλίσσονται σε μεσαιωνικές εποχές. Εδώ, όμως, παίζουν αρκετό ρόλο η μαγεία κι ο γρίφος, που συχνά παρουσιάζονται σε κλασσικά παραμύθια. Βέβαια, η Βαντόρια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «παραμύθι», αλλά μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους, που, ωστόσο, επηρεάζεται κι απ’τον κόσμο των λαϊκών μύθων.   

Θεωρείς ότι έχει ηθικά διδάγματα;

Υποθέτω εδράζονται μερικά «ηθικά» διδάγματα, χωρίς, ωστόσο να θέλω να στραφώ απαρραίτητα σ’αυτά με μεγάλη εντάση. Ο θεματικός άξονας της Βαντόρια είναι η θυσία σε όλες της τις μορφές, θετικές κι αρνητικές. Πολλές, φορές, λοιπόν, χρειάζεται κανείς να θυσιάσει την ευτυχία του για να κάνει το σωστό ή αντίστοιχα να θυσιάσει την περηφάνια του για να συγχωρέσει ή να οδηγηθεί στην αλήθεια. Γενικά, η ζωή μοιάζει καμιά φορά να λειτουργεί με «ανταλλαγές». Παίρνεις κάτι για να δώσεις κάτι και το αντίστροφο. Καμιά φορά αυτό απαιτεί και θυσίες. Κι αν ένας άνθρωπος τοποθετεί την ηθική του ακεραιότητα πάνω από τα υπόλοιπα αγαθά μπορεί να αναδειχτεί σε κάτι ανώτερο, αλλά ταυτόχρονα να χάσει κάτι σημαντικό.

Ποιο τραγούδι πιστεύεις ότι είναι το ιδανικό soundtrack για το βιβλίο σου;

Όταν γράφω ένα βιβλίο έχω πάντα ένα «Playlist» για την ιστορία μου. Υπάρχουν πολλά που μου θυμίζουν τη Βαντόρια, λοιπόν, καθώς τα άκουγα κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της. Παρ’όλα αυτά, θα επιλέξω το υπέροχο ορχηστρικό κομμάτι «Roxanne’s Veil» του Vangelis Papathanassiou που έχει μια επική αύρα, μια μελαγχολία και παράλληλα κάτι ρομαντικό.

Κατά τη δική σου άποψη, ποιο είναι το πιο βασικό στοιχείο σε μια ιστορία; Η πλοκή ή οι χαρακτήρες και γιατί;

Όπως προανέφερα, οι χαρακτήρες για τα δικά μου έργα. Γράφω ιστορίες φαντασίας, που σημαίνει ότι έχουν υπερβατικές καταστάσεις τις οποίες δε συναντά κανείς στην αληθινή ζωή. Προκειμένου, λοιπόν, ο αναγνώστης να ενδιαφερθεί και να κρατηθεί με το ίδιο ενδιαφέρον μέχρι τέλους σ’ένα τέτοιο ταξίδι πρέπει να έχει ως σημείο αναφοράς τους χαρακτήρες. Πρέπει να μπορεί να δει στους ήρωες ανθρώπους οι οποίοι έχουν την περιπλοκότητα ενός αληθινού ατόμου, τα μυστικά, το σκοτάδι και το φως που ο καθένας από μας κρύβει μέσα του, αλλά κι οι υπόλοιποι άνθωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τον κόσμο. Παρ’όλα αυτά, δε θεωρώ ότι πλοκή και χαρακτήρες μπορούν να πάνε και ξεχωριστά το ένα απ’το άλλο. Είναι και τα δυο άκρως σημαντικά. Η πλοκή είναι ο κορμός και χωρίς την πλοκή δεν υπάρχει «σπίτι» για να φιλοξενηθούν οι χαρακτήρες. Παρ’όλα αυτά, οι ήρωες της κάθε ιστορίας δίνουν «σχήμα» και «ροή» στην πλοκή. Οι ήρωες έχουν μια προϊστορία, ένα παρελθόν που εξηγεί ποιοι ήταν, ποιοι είναι τώρα και ποιοι μπορούν εν δυνάμει να γίνουν. Ανεξάρτητα απ’το αν αναφέρεται πάντα αυτό που ονομάζουμε «backstory» ή όχι, βρίσκεται πάντα βαθιά ριζωμένο στο μεδούλι των προσωπικότητων του βιβλίου και καθορίζει συχνά τις αποφάσεις τους – προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Έτσι, το παρελθόν της πλοκής καθορίζεται απ’τους χαρακτήρες, αλλά και το μέλλον της. Επίσης, επειδή δεν υπάρχει παρθενογέννεση στην τέχνη και πολλές ιστορίες μπορεί στο σκελετό τους να «μοιάζουν», οι χαρακτήρες είναι εκείνοι που θα δώσουν το χρώμα και μια ξεχωριστή στροφή σ’αυτό που μπορεί να έχει ήδη κατά κάποιο τρόπο ειπωθεί. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και πάρα πολλές διαφορετικές πλοκές με πρωτότυπα συστατικά που αποτελούν από μόνες τους μια εξαιρετικά ισχυρή κιβωτό για να μεταφέρει τους ήρωες. Πάντως, το βέβαιο είναι πως χαρακτήρες και πλοκή πρέπει να είναι «συνεπείς» ως προς το συνεχές τους και να μην αφήνουν θολά σημεία ή μπερδεμένα κουβάρια στον αναγνώστη.

Πόσο δύσκολο είναι το να ‘’χτίσεις‘’ μια συγγραφική καριέρα στην εποχή μας;

Είμαι αρκετά καινούρια στο χώρο. Έχω εκδώσει δύο βιβλία. Το «Κλασσικό Παραμύθι» στο παρελθόν και τώρα το «ΒΑΝΤΟΡΙΑ: ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ» από τις εκδόσεις «ΕΝΤΟΣ».  Παρ’όλα αυτά επειδή έχω γράψει πολλά περισσότερα, φιλοδοξώ να καταφέρω να εκδώσω σύντομα και τα υπόλοιπα. Θα έλεγα ότι δεν έχω την εμπειρία για να κρίνω πόσο δύσκολο ή όχι είναι να χτίσει κανείς μια συγγραφική καριέρα στο σήμερα. Θεωρώ κατ’αρχάς ότι πάντα είχε τα εμπόδια του, ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου. Ένας συγγραφέας είναι ένας καλλιτέχνης και πολλές φορές οι καλλιτέχνες δε γίνονται άμεσα δεχτοί ή καθυστερούν να γίνουν αντιληπτοί. Υποθέτω ότι απ’τη μια πλευρά υπάρχουν περισσότερα μέσα διαφήμισης και μεγαλύτερη δυνατότητα να μεταφερθεί πληροφορία γρήγορα στον καιρό μας, ωστόσο ζούμε και σε μια εποχή που έχει υποστεί κρίσεις και άρα είναι δύσκολο για κάθε νεαρό συγγραφέα να βρει πιθανά κάποιον εκδοτικό οίκο και να ξεκινήσει από εκεί την πορεία του ή να ζήσει αποκλειστικά απ’τα συγγραφικά του έσοδα. Δύσκολο, όμως, δε σημαίνει αδύνατο κι όπως και να’χει όλα αυτά, δε σημαίνουν με τίποτα ότι πρέπει να τα παρατάει. Κανείς δεν έγινε δεκτός με την πρώτη. Μερικοί απ’τους μεγαλύτερους λογοτέχνες άργησαν να δουν τα βιβλία τους στο ράφι, καθώς το έργο τους δεν είχε λάβει την κατάλληλη ευκαιρία παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες. Ήρθε όμως η ώρα να κατορθώσουν το όνειρό τους. Θεωρώ ότι ο κάθε συγγραφέας πρέπει να συνεχίσει να γράφει γιατί αγαπά αυτό που κάνει κι έχει πάθος για τις ιστορίες και τους ήρωές του. Η επιτυχία είναι κάτι που χτίζεται εν καιρώ και δεν αποτελεί απαρραίτητα αυτοσκοπό. Με πολλή δουλειά, όμως, ενδιαφέρον για προώθηση και συνεργασία με τους εκδοτικούς οίκους, ο κάθε νεαρός συγγραφέας μπορεί να φτιάξει τα θεμέλια στα οποία πιθανά θα στηρίξει κάποτε το δικό του «βασίλειο».

Μοιράσου μαζί μας το αγαπημένο σου quote από το αγαπημένο σου βιβλίο.

“All the world’s a stage, and all the men and women merely players: they have their exits and their entrances; and one man in his time plays many parts”

• William Shakespeare, “As You Like It”

Εκφράζει την άποψή μου ότι ο κόσμος προσομοιάζει μια θεατρική σκηνή, όπου όλοι έχουμε την είσοδο και την αυλαία μας, αλλά σε μια μόνο ζωή θα φορέσουμε και θα ρίξουμε πολλές μάσκες, θα παίξουμε πολλούς ρόλους και τελικά θα ζήσουμε σε πολλά επίπεδα τις προσωπικές τραγωδίες και κωμωδίες μας.

Θα επιθυμούσες να γράψεις περισσότερα μυθιστορήματα φαντασίας ή να δοκιμαστείς και σε άλλο είδος;

Έχω ήδη ολοκληρώσει να γράφω αρκετά ακόμα μυθιστορήματα φαντασίας, είτε σε μεσαιωνικά περιβάλλοντα, είτε στη σύγχρονη εποχή, είτε σε τελείως μελλοντολογικές περιόδους εξωκοσμικών περιοχών. Παρ’όλα αυτά, έχω γράψει και δυο καθαρά ρεαλιστικά, το ένα είναι μια σκοτεινή περιπέτεια σε μια σύγχρονη, σκιερή μεγαλούπολη και θα το χαρακτήριζα κάπως «γκανγκστερικό», ενώ το άλλο είναι για τη ζωή ενός ανθρώπου στη Βικτωριανή εποχή και το πώς η ζωή αυτή στιγματίζεται από μια υπόσχεση που έδωσε ως παιδί και τον καθόρισε. Ανυπομονώ να τα διαβάσετε όλα. Μου αρέσει να δοκιμάζω όλα τα είδη, ανεξάρτητα απ’το ότι έχω εστιάσει πολύ στη φαντασία. Μεγαλώνοντας, μάλιστα, μπορεί ν’αποκτήσω την εμπειρία για πολλά περισσότερα.

Ποια συμβουλή θα έδινες σ’ ένα νέο παιδί της ηλικίας μας, το οποίο θέλει να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο;

Να γράψει αυτό που θα ήθελε να διαβάσει ή να δει και να το κάνει με αγάπη, επιμονή και υπομονή. Να μην προσπαθεί να μοιάσει σε κανέναν και ν’ακούει τη δική του ξεχωριστή δημιουργική φωνή, αλλά παράλληλα να διαβάζει λογοτεχνικά βιβλία, να παρακολουθεί κινηματογράφο, ν’ακούει μουσική και γενικά να απορροφά τέχνη γιατί απ’την απορρόφηση προκύπτει κι η έμπνευση. Τέλος, να επικοινωνήσει με αρκετούς οίκους και να κυνηγήσει διεξόδους, χωρίς να το απασχολεί πόσες φορές θα «απορριφτεί». Η απόρριψη δεν αντανακλά πάντα την πραγματική αξία του όποιου έργου και γενικά ο καλλιτέχνης οφείλει να λαμβάνει τις κριτικές των άλλων για το βιβλίο του με ανοιχτό μυαλό και διάθεση για βελτίωση, αλλά κι επιφύλαξη, καθώς δεν είναι πάντα όλες ούτε σωστές, ούτε εποικοδομητικές.   

Σ’ ευχαριστώ πολύ για την όμορφη κουβέντα μας και να έχεις περισσότερες συγγραφικές επιτυχίες στο διάβα σου!

Ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη και τις πολύ όμορφες ερωτήσεις. Καλή συνέχεια και σ’εσένα και όλες σου τα καλλιτεχνικά εγχειρήματα που ποικίλλουν!

*Το βιβλίο μου «ΒΑΝΤΟΡΙΑ: ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ» από τις εκδόσεις «ΕΝΤΟΣ» διατίθεται στα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας, αλλά μπορεί κανείς να το προμηθευτεί από οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο στη χώρα με μια απλή παραγγελία*

ΠΟΛΙΤΕΙΑ | ΙΑΝΟΣ | ΠΑΤΑΚΗ | ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ