Πριν από λίγες εβδομάδες ήταν η Ημέρα της Γυναίκας και η αρχική μας σελίδα γέμισε με αρκετά αφιερώματα για το πώς καθιερώθηκε αυτή η μέρα. Στο Sociall θέλαμε να κάνουμε ένα διαφορετικό αφιέρωμα. Όχι με αφορμή την Ημέρα αλλά για την ίδια την γυναίκα και κάθε θηλυκότητα. Και ενώσαμε τις φωνές ταλαντούχων πένων της εγχώριας λογοτεχνικής σκηνής να μας μιλήσουν. Για όσα νιώθουν, για την ίδια την γυναίκα. Ας αφήσουμε τις φωνές τους να ξεδιπλωθούν και να μας ταξιδέψουν με τη γραφή τους όπως κάνουν πάντα με τα κείμενα τους.
Λία Αραμπατζή: Τι είναι η γυναίκα; Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα; Πλάσματα όμορφα, δυναμικά, ευαίσθητα. Παλεύουν καθημερινά για τον σεβασμό, αγωνίζονται για την ισότητα, διεκδικούν τα δικαιώματα τους. Οι γυναίκες είναι λουλούδια. Λουλούδια που ομορφαίνουν τον κόσμο. Καθένα τους είναι διαφορετικό. Διαφορετικά πέταλα, διαφορετική μυρωδιά. Ίσως, αυτή είναι η μαγεία πίσω από κάθε γυναίκα, η μοναδικότητα της. Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να πατήσουν τα άνθη τους, να κόψουν τον κορμό τους, να τα μαράνουν, ωστόσο η καταστροφή είναι αδύνατη όταν τραβάνε πολλά μαζί. Όταν οι γυναίκες ενώνονται είναι αήττητες. Κανένας δεν μπορεί να τις προκαλέσει κακό. Ο κόσμος χωρίς εκείνες θα ήταν μουντός και ασπρόμαυρος. Δίνουν φως και χρώματα. Εκτίμησε τις γυναίκες, πρόσεχε τες. Κάποια σου πρόσφερε ζωή, κάποια σου χάρισε στοργή, κάποια σου ομόρφυνε τη μέρα. Αγάπα τις γυναίκες γιατί χωρίς εκείνες ο κόσμος θα ήταν κενός.
Νατάσα Παυλίτσεβιτς: Τι θέλω αντί για λουλούδια την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας: Θέλω να θυμόμαστε ότι είναι μέρα μνήμης για το αίμα που έχυσαν οι αδερφές μας στους δρόμους, σε πορείες, διεκδικώντας τα δικαιώματά για όλες μας. Θέλω να λέμε τη γυναικοκτονία με το όνομά της. Να δρούμε σαν κοινωνία προληπτικά πριν να εξαφανίσουν άλλη μία από μας. Να δω τους άντρες να μας επαινούν χωρίς να μας αντιμετωπίζουν σαν διάκοσμο. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δε χρειάζεται κάθε γυναίκα να προσέχει: ο κάθε άντρας χρειάζεται να μη διαπράττει έγκλημα. Δεν έγιναν μόδα οι καταγγελίες βιασμού: ακόμη κι ένα μικρό φως αλήθειας μοιάζει εκτυφλωτικό μετά από χιλιετίες σκότους… Οι περισσότερες γυναίκες έχουμε υποστεί μια μορφή σεξουαλικής βίας. Και όταν λέμε γυναίκες, εννοούμε, φυσικά, και τις τρανς γυναίκες. Θέλω να μας πιστεύουνε. Θέλω να συνεχίσουμε τον αγώνα με άντρες δίπλα μας, όχι απέναντι μας. Μέχρι που στη ζυγαριά του κόσμου, η αγάπη να νικάει τη δύναμη.
Αθηνά Μαλαπάνη: Πόσες φορές σε έχουν κάνει να πιστέψεις ότι είσαι λίγη και ανεπαρκής;
Πόσες φορές έχεις νιώσει αδύναμη εξαιτίας της αυστηρής κοινωνικής κριτικής;
Πόσες φορές σου έχουν πει να μην παραπονιέσαι που κουράζεσαι με τη δουλειά, με τα οικιακά, με την ανατροφή των παιδιών, με τις απαιτήσεις του συζύγου ή συντρόφου σου; Πόσες φορές δεν έχεις καταπιέσει το σώμα σου με αμείλικτες δίαιτες και σκληρή γυμναστική ώστε να γίνεις όπως προστάζουν τα στερεότυπα των μίντια;
Πόσες φορές έχεις στερηθεί τον ελεύθερο χρόνο σου και έχει θυσιάσει την αυτοφροντίδα σου ή έχεις νιώσει τύψεις όταν κάνεις κάτι για να σε φροντίσεις;
Πόσες φορές δεν έχεις νιώσεις να σου βάζουν φραγμούς στην εξέλιξή σου, πνευματική και επαγγελματική;
Είναι δύσκολο να σπάσεις τη γυάλινη οροφή, καθώς συνεχώς βλέπεις τον εαυτό σου, τις ανασφάλειές σου, τις αδυναμίες -που σου έχουν πει ότι έχεις- να αντανακλώνται στο θολό γυαλί της; Μην φοβάσαι… Μην τους αφήνεις να σε φοβίσουν! Συνέχισε τον αγώνα σου για τα δικαιώματά σου! Σεβάσου τον εαυτό σου, κάνε πράξη τα όνειρα και τις επιθυμίες σου, θέσε στόχους για να φτάσεις όλο και πιο ψηλά, μην φοβάσαι να πεις και να αποδείξεις ότι δεν χωράς σε στερεότυπα και κοινωνικές συμβάσεις! Εμπρός, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος και αγάπη για τον εαυτό σου! Δεν είσαι μόνη!
Aurora Blanc: Αυτό το κείμενο που διαβάζεις αυτή τη στιγμή, είναι για όλες εμάς.
Για εμάς, που περνάμε τόσα, αλλά πάντοτε θα μοιράζουμε το χαμόγελό μας απλόχερα.
Για εμάς, που όσο κουρασμένες κι αν είμαστε, θα είμαστε εκεί να φροντίσουμε τους δικούς μας.
Για εμάς, που πονάμε αβάσταχτα.
Για εμάς, που αγαπήσαμε πολύ και δεν αγαπηθήκαμε καθόλου.
Για εμάς, που ζούμε μέσα στην ανασφάλεια.
Για εμάς, που περνάμε τον δρόμο με φόβο.
Για εμάς, που τα κλειδιά του σπιτιού είναι η προέκταση του χεριού μας.
Για εμάς, που παλεύουμε με δαίμονες με σάρκα και οστά. Ή και όχι.
Για εμάς, που νιώθουμε ενοχές, ενώ δεν θα έπρεπε.
Για εμάς, που μας μειώνουν, γιατί “είμαστε γυναίκες”.
Για εμάς, που θέλουμε να φωνάξουμε αλλά δεν έχουμε φωνή.
Για εμάς, που δεν μας έμεινε φωνή, επειδή δεν σταματήσαμε στιγμή να φωνάζουμε.
Για εμάς, τόσα κι άλλα τόσα.
Αυτή η μέρα και η κάθε μέρα είναι για εμάς.
Χρόνια μας πολλά ?
|The Future Is Female
|Serein (Δημοσιεύτηκε πρώτα στο @poetica blog)
Δανάη Ιμπβραχήμ: Για πολλούς είναι μία απλή μέρα. Για κάποιους ευκαιρία να κάνουν αστεία. Υπάρχουν κι άλλοι που θεωρούν ότι είναι γιορτή, κάτι σαν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορία της μέρας και τη σημασία της. Η Ημέρα της Γυναίκας είναι μέρα μνήμης αγώνων, που δυστυχώς δεν έχουν τελειωμό. Είναι μια μέρα για να θυμηθούμε ότι οι έμφυλες διακρίσεις καλά κρατούν. Δεν είναι κάτι αστείο ή μόδα αλλά η ζοφερή πραγματικότητα, η οποία μάλιστα είναι ασφυκτική σε αρκετά σημεία του πλανήτη. Αυτή η μέρα θα είναι αληθινή γιορτή όταν καθεμία από εμάς, από όπου κι αν προέρχεται θα είναι ασφαλής, θα τη σέβονται, θα την αντιμετωπίζουν ως άνθρωπο.
Ελευθερία Κόλλια: Ο χρόνος είναι άρμα. Στο διάβα του σέρνει ιστορίες ανθρώπων, εκ των οποίων μερικές ακούγονται ηχηρά, ενώ άλλες βουλιάζουν στη σιωπή. Δυστυχώς, για τις περισσότερες γυναίκες ανά τους αιώνες, οι ιστορίες τους διαδραματίζονταν υπό ένα καθεστώς σιγής. Οι θρίαμβοι κι οι αδικίες, τα πάθη και ο πόνος, τα τυχερά και τα άτυχα που λάμβαναν ρόλο στο προσκήνιο της ζωής τους έσβηναν μετά το πέρας της. Παρ’όλα αυτά, αν υπήρχε μια μορφή φωνής για τις γυναίκες, αυτή ήταν ανέκαθεν η τέχνη. Υπήρξαν αμέτρητες περιπτώσεις ανδρών που ήθελαν να μιλήσουν στ’όνομα της μητέρας, της αδελφής, της κόρης ή όποιας άλλης γυναίκας αγάπησαν ή θαύμασαν και χρησιμοποίησαν τη γλώσσα των τεχνών για να υμνήσουν το «ωραίο φύλο». Δεν έλλειπαν, όμως, κι οι φορές που οι ίδιες οι γυναίκες δημιουργούσαν καλλιτεχνήματα αντί φωνής. Απ’τα διαβόητα ποιήματα της Σαπφούς μέχρι τα σπιτικά κεντήματα των γιαγιάδων μας, βλέπουμε το πνεύμα γυναικών να καταθέτει. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για φιγούρες που η ιστορία μνημονεύει ως σήμερα ή για καντήλια αναμνήσεων που έσβησαν. Κάθε γυναίκα που πέρασε απ’αυτόν τον κόσμο και δημιούργησε κάτι όμορφο για να εκφραστεί – ακόμη κι όταν η κοινωνία της απαγόρευε αυτό το δικαίωμα – είναι αξιοθαύμαστη και μια ηρωίδα με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Γιατί το να μιλά κανείς απαιτεί κουράγιο. Κι όταν η σιωπή ήταν η μόνη επιλογή, το να βρει κανείς μια άλλη διέξοδο μέσα απ’το λαβύρινθό της έμοιαζε σαν την υψηλότερη νίκη απέναντι στον πιο αήττητο μινώταυρο. Η φωνή είναι σπουδαίο προνόμιο. Σήμερα εμείς είμαστε γυναίκες που έχουμε αυτό το δώρο. Γι’αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούμε μιλώντας για την τιμή εκείνων που ακόμη αγωνίζονται για τη φωνή τους ή που αγωνίστηκαν στο παρελθόν και δε θα απολαύσουν ποτέ αυτά που εμείς απολαμβάνουμε τώρα. Ο χρόνος είναι ένα άρμα γεμάτο ιστορίες και φαντάσματα που αν ακούσουμε μιλούν ακόμη… Ας είναι, λοιπόν, αποστολή απάντων καλλιτεχνών και κατ’επέκταση απάντων ανθρώπων – γιατί κάθε άνθρωπος είναι δυνάμει καλλιτέχνης – να περισώσουμε όσες περισσότερες ιστορίες μπορούμε. Να δώσουμε φωνή στους βουβούς ήρωες των αιώνων. Κι ας το παραδεχτούμε – πολλοί εξ’αυτών των ηρώων ήταν γυναίκες.
Ευχαριστώ πολύ όλες τις παραπάνω υπέροχες δημιουργούς για την συμμετοχή τους!
Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά
H Μαίρη Ελευθεριάδου είναι απόφοιτη του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ. Διδάσκει γαλλικά και αγαπά τα ταξίδια, τα βιβλία και τη συγγραφή. Το νέο της βιβλίο «Το πιο μελωδικό ρεφρέν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος. Στο Sociall.gr γράφει για θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία.