Η ημέρα της γυναίκας μέσα από τα μάτια των συγγραφέων

Με αφορμή το περσινό μας αφιέρωμα αποφασίσαμε να επαναλάβουμε και φέτος ένα συλλογικό άρθρο όπου συγγραφείς καταθέτουν γραπτά τις σκέψεις τους για την ημέρα της γυναίκας. Η πένα έχει την δύναμη ας την αφήσουμε να βροντοφωνάξει. Για κάθε γυναίκα, για κάθε θηλυκότητα, για όλες μας.

Αγάπη Μπουντούρη: 2023. Θα περίμενε κανείς, ύστερα από αιώνες πατριαρχίας και καταπίεσης του φύλου μας, να υπάρξει μια πρόοδος…
Υπάρχει, μόνο που είναι επιφανειακή.
Ιράν, 2023: εκατοντάδες φοιτήτριες, δέχονται επίθεση με δηλητηριώδες αέριο.
Αθήνα, 2022: Δολοφονία της Κάρολαιν Κράουτς από τον ίδιο της τον σύζυγο.
Η ημέρα της γυναίκας, είναι μια υπενθύμιση. Όχι μια απλή γιορτή.
Η ημέρα της γυναίκας, είναι εδώ για να υπενθυμίσει πως υπάρχουμε, πως έχουμε λόγο, έχουμε δικαιώματα και στεκόμαστε δυνατές.
Οι καθημερινές μάχες που δίνει η σύγχρονη γυναίκα, δε σταματάνε. Αντ’ αυτού, όλο και αυξάνονται. 
Η σημερινή μέρα, εξυμνεί το φύλο μας και θα γίνει πραγματική γιορτή όταν πια, μπορέσουμε να βγούμε έξω χωρίς να τραβήξουμε ανεπιθύμητα βλέμματα. Χωρίς να απειλούμαστε σωματικά και ψυχικά.
Χρόνια μας πολλά, και ας συνεχίσουμε να παλεύουμε. Στη τελική, τη διαφορά, δεν κάνει η διαδρομή αλλά ο προορισμός.

Σία Βένερ: Θα τα πω λιγάκι χύμα γιατί αυτός είναι ο τρόπος που γράφω εγώ. Και αυτό ακριβώς πρέπει να γιορτάζουμε, όχι μόνο τη μέρα της γυναίκας, αλλά και κάθε μέρα. Την διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει όλες εμάς εκεί έξω. Είμαστε όλες υπέροχες, η κάθε μία ξεχωριστά με τον τρόπο της. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να μας υπενθυμίσει κάποιος πως αυτά που έχουμε χρειάστηκαν θυσίες για να αποκτηθούν.  Κάθε μέρα που περνά και έχεις ως γυναίκα επιβιώσει μέσα σε μια πραγματικότητα που έχει χτιστεί για να σε συνθλίψει, είναι μια μέρα που αξίζει να χειροκροτούμε όλοι μας, γιατί ξέρουμε, δεν είναι τίποτα δεδομένο. Υπερβολές, θα πει κανείς, ε λοιπόν, αυτό ακριβώς, πείτε ό, τι θέλετε και θα είναι σεβαστό, αυτό είναι το νόημα.

Αλλά στο τέλος της ημέρας εγώ θα επιμείνω : Ρε η δύναμη της γυναίκας θα έπρεπε να γιορτάζεται κάθε γαμημένη μέρα γιατί είναι αυτή που κρατά ζωντανό το συναίσθημα στις μέρες μας.

Στηρίξτε η μία την άλλη, όχι για να αποδείξετε ότι μπορείτε, αλλά γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς.

Χρόνια πολλά σε όλες σας. Είστε ηρωίδες, είστε πανέμορφες, είστε μοναδικές, και δεν είστε μόνες.

Αθηνά Καμάτσου: Μπορεί να νιώσεις την ραχοκοκαλιά σου να ραγίζει και να σπάει, να θρυμματίζεται σε χιλιάδες κομμάτια. Μπορεί να νιώσεις τα οστά σου να μετατρέπονται σε λάστιχο και να σε πονούν και να νομίζεις πως δεν μπορούν να σηκώσουν το ίδιο το σώμα σου. Το βάρος των σκέψεων σου, το βάρος που η ίδια η κοινωνία ρίχνει στις πλάτες σου. Μπορεί να νομίζεις ότι είσαι ένα λουλούδι που πάτησαν και έκοψαν και μάδησαν τα πέταλα του. Να πιστεύεις ότι δεν θα ξανά ανθίσεις ποτέ. Να μην θέλεις να ξανά ανθίσεις γιατί φοβάσαι πως θα ξανά συμβεί το ίδιο. Μα ακόμα και να συμβούν όλα αυτά, κανένας δεν μπορεί να κλέψει μακριά την δύναμη σου. Την δύναμη μας. Ακόμα και να ραγίσουμε και να πονέσουμε και πέσουμε στο έδαφος, θα ανθίσουμε ξανά. Γιατί είμαστε γυναίκες.

Και καμία δεν είναι μόνη της.

Κατερίνα Πολατίδη: Είναι 8 Μαρτίου του 2023. Πληκτρολογώ στον υπολογιστή μου. Προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Οι σκέψεις μου περιστρέφονται γύρω από όρους κοινότυπους, φεμινιστικούς, αδικημένους, συνηθισμένους, αδιάφορους. Η τηλεόραση στο βάθος του δωματίου με αποσυντονίζει. Το μουσικό πρόγραμμα διακόπτεται διαρκώς από την έκτακτη επικαιρότητα. Άλλη μία γυναικεία σορός ταυτοποιήθηκε από το σιδηροδρομικό ατύχημα στα Τέμπη. Άλλη μια μάνα κλαίει την κόρη της. Άλλη μια μήτρα πενθεί το πυρπολημένο της έργο. Κάνω μια παύση και κοιτάζω τα δάχτυλά μου. Τρέμουν. Τα παρατηρώ καλύτερα. Είναι καθαρά, περιποιημένα, ακούραστα. Τα νύχια μου είναι βαμμένα μπορντό. Γυαλίζουν. Μία σκιά με κάνει να ανασηκώσω το κεφάλι. Στην απέναντι μεριά του γραφείου μου βλέπω να αντανακλάται ο εαυτός μου μπροστά από μια γραφομηχανή. Είμαι περίπου είκοσι χρόνια μεγαλύτερη. Φοράω ένα χειροποίητο μακρύ μαύρο φόρεμα με εντυπωσιακές λεπτομέρειες στα μανίκια και στο γιακά. Τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε μια χαριτωμένη μακριά πλεξούδα. Ψάχνω για κάτι άλλο όμορφο επάνω μου, μα δε βρίσκω τίποτα. Τα μάτια μου είναι πρησμένα από το κλάμα. Είναι θολά και θυμωμένα. Τα χείλη μου ελαφρώς ματωμένα από δαγκωματιές. Δαχτυλογραφώ με δύναμη, ταχύτητα, άγχος και πάθος. Κοιτάζω τα δάχτυλά μου ξανά. Αυτή τη φορά είναι βρώμικα, απεριποίητα, μελανιασμένα. Τα νύχια μου είναι βαμμένα μπορντό. Όχι από βερνίκι, αλλά από ματωμένες παρανυχίδες. Στο βάθος η τηλεόραση κάνει παράσιτα. Είναι 30 Σεπτεμβρίου του 1968. Σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Δαρβένι. 34 νεκροί, 125 τραυματίες. Σε ένα από τα βαγόνια βρίσκονταν ο σύζυγος και το παιδί μας. Δαχτυλογραφώ εμμονικά, αναζητώντας τους. Το τηλέφωνο είναι αθόρυβο. Το ίδιο και η μιλιά μου. Δεν αρκούσε το Χουντικό καθεστώς, το σκυμμένο κεφάλι και η επώδυνη σιωπή, τώρα πρέπει να έρθω και αντιμέτωπη με τον θάνατο, τη μοναξιά και να συμβιβαστώ με αποκαΐδια και σμπαράλια. Τόση ομορφιά στη φύση μου, μα τόσο έρεβος στην ψυχή μου. Τούτος ο κόσμος δεν χωράει λογική ή συναισθήματα. Θεέ μου, πώς κάναμε την Πλάση μας, επίγεια Κόλαση;

Άνδρεα Αρβανιτίδου: Γυναίκες ενώθηκαν και έβαψαν τα χέρια τους με αίμα , για να αναπνέουμε σήμερα ελεύθερα. Αίμα έπρεπε να χυθεί για να δουν ότι η γυναίκα είναι η κολώνα της κοινωνίας. Χωρίς την γυναίκα δεν θα υπήρχε ζωή, αλλά τότε την φυλάκισαν μέσα σε δεσμά για να μην φανεί η δύναμη της . Τώρα μετά από χρόνια μπορούμε να γιορτάζουμε την ημέρα χωρίς να χυθεί άλλο αίμα. Να την γιορτάσουμε ενωμένες με χαρές και τραγούδια. Γιατί όλες πάλεψαν για να ζούμε ελεύθερα, με χαμόγελο στα χείλη και ελευθερία στην ψυχή. Η γυναίκα είναι σύμβολο δύναμης και ψυχραιμίας. Όλα μπορεί να τα καταφέρει. Γυναίκα μητέρα, ερωμένη, σύζυγος, γυναίκα πάνω απ’ όλα ελεύθερη με βούληση.

Αθηνά Μαλαπάνη: Ποιες γυναίκες τιμούν την επέτειο της 8^ης Μαρτίου;

Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ποιες γυναίκες τιμούν την επέτειο της 8^ης Μαρτίου; Σίγουρα οι γυναίκες που ανήκουν στις ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού πολιτισμού και μοιράζονται την οικονομική και κοινωνική παραγωγή με τους άνδρες. Σίγουρα τιμούν αυτήν την επέτειο και οι γυναίκες με αυξημένη τυπική εκπαίδευση και πτυχία που έχουν την ανάλογη καλλιέργεια για να εκμαιεύσουν το βαθύτερο νόημα αυτής της κοινωνικής επετείου.

Αλλά τι γίνεται με τις υπόλοιπες γυναίκες; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ αν γνωρίζουν αυτήν την επέτειο και το βαθύτερο νόημά της οι γυναίκες του μουσουλμανικού κόσμου που βιώνουν μια καθημερινή παραβίαση των δικαιωμάτων τους; Ή τα κορίτσια του αραβικού κόσμου που δηλητηριάζονται από τους Ταλιμπάν για να μην μπορέσουν να πάνε σχολείο και να μορφωθούν;  Ή οι τσιγγάνες που παντρεύονται πριν από την ενηλικίωσή τους και στερούνται το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής συντρόφου, των σπουδών και της επαγγελματικής αποκατάστασης;

            Πόσο καταλαβαίνουν άραγε το νόημα αυτής της επετείου άνθρωποι που καθιστούν τις γυναίκες θύματα της πορνείας και του trafficking; Ή άνθρωποι και θεσμοί που δεν δίνουν τη δυνατότητα στη γυναίκα να συνδυάσει εργασία και οικογένεια χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσει κάποια κομμάτια του εαυτού της;

            Κατανοούν άραγε το νόημα αυτής της επετείου γυναίκες που εργαλειοποιούν το σώμα τους για να αποκτήσουν χρήματα ή δημοσιότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

            Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ όλες μας με πόσες ευθύνες μάς φορτώνει η κοινωνία και πόσο έχουμε μπει στη διαδικασία να αποδεικνύουμε συνεχώς και σε όλους ότι είμαστε τέλειες;

Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να είμαστε τέλειες.

Δεν θέλουμε και δεν γίνεται άλλωστε, να κάνουμε όλες τις δουλειές του σπιτιού, να είμαστε άριστε νοικοκυρές, οι τέλειες μητέρες, πάντοτε αδύνατες, νέες, δροσερές, καλοντυμένες, αψεγάδιαστες.

Βιομηχανία της μόδας, του άθλησης, των καλλυντικών, της ιατρικής για να είμαστε μονίμως τέλειες.

Γιατί οι ρυτίδες, τα φυσικά στήθη, χείλη και οπίσθια, η κυτταρίτιδα, ακόμη και οι λεπτές γραμμές δεν συγχωρούνται.

Γιατί πρέπει να κάνεις κρυοσυντήρηση ωαρίων για να κάνεις παιδιά σε οποιαδήποτε ηλικία ανεξάρτητα από το αν έχεις βρει έναν άνθρωπο για να βοηθά και να σου συμπαραστέκεται. 

Γιατί πρέπει να εργάζεσαι σαν να μην είσαι μάνα και να είσαι μάνα χωρίς να είσαι εργαζόμενη.

Γιατί πρέπει να αφομοιώνεις αντρικές συμπεριφορές για να επιβιώνεις στην αγορά εργασίας και σε κάθε επαγγελματικό χώρο.

Φτάνει! Αυτό θα πούμε στην εφετινή επέτειο για τη γυναίκα. Φτάνει με τα κριτήριά σας και την κριτική σας! Δεν σας την ζητήσαμε και δεν την θελήσαμε ποτέ! Σεβασμό στα δικαιώματά μας ζητήσαμε για όλες τις αδερφές μας. Και για αυτό θα μιλάμε πάντοτε!

Ελένη Ζερβοπούλου: Θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει: η γυναίκα  και ο άντρας είναι σαν τα λουλούδια. Ο άντρας είναι ο βλαστός και η γυναίκα το μπουμπούκι. Ένα μπουμπούκι όμως για να λάμψει δεν εξαρτάται από το βλαστό του. Όταν δεν μπορεί να του προσφέρει τη ζωντάνια το μπουμπούκι πέφτει. Στο άκουσμα του ΄΄πέφτει΄΄ την κοιτούσα παράξενα. «Άρα πρέπει να βασίζετε στο βλαστό», είπα απορημένα. «Όχι, κάθε μπουμπούκι οφείλει να είναι δυνατό. Με αυτό σου λέω, ότι κάθε γυναίκα οφείλει να αποδεικνύει καθημερινά την υπέροχη της. Όποτε νιώθεις πως η ζωή σε τσακίζει και νιώθεις έναν άντρα να σε γειώνει, γιατί λάμπεις, να ‘’πετάς’’ μακριά. Πότε μη φοβηθείς την πτώση. Υπάρχει ο αέρας και αυτός έχει το τρόπο να σε κάνει να σηκωθείς και να χαρίσεις τα αρώματα σου εκεί που αξίζεις».

Ας μη ξεχνάμε πόσο δυνατές μας έχει πλάσει η φύση. Η 8 Μαρτίου είναι η μέρα μας, όπως είναι και κάθε μέρα. Να αγαπάμε κάθε ώρα κάθε στιγμή, το μικρό κορίτσι που έχουμε μέσα μας. Γιατί μπορεί να μεγαλώνουμε και να μας δίνουν τον όρο, ΓΥΝΑΙΚΑ, όλες όμως είμαστε κορίτσια γεμάτα όνειρα μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ειρήνη Λόκα: Για αυτά τα υπέροχα πλάσματα δεν ξέρεις τι να πρώτογράψεις. Για αυτές που έχουν υμνήσει ποιητές που ονομάστηκαν Μούσες που έμειναν στην αιωνιότητα. Για αυτές που τρέχουν να προλάβουν τα πάντα για αυτές που αμφισβητούνται για αυτές που διεκδικούν δικαιώματα που αλληλοστηρίζονται που αγαπούν που έχουν αλλάξει πολλού ρόλους μέχρι το τέλος της ημέρας σύζυγος, μαμά, αδερφή, φίλη και άλλα πολλά. Για τα υπέροχα πλάσματα που υπάρχουν στη ζωή μας και ονομάζονται γυναίκες. Χρόνια πολλά!

Ευχαριστώ όλες τις υπέροχες δημιουργούς για την συμμετοχή τους!