Όσοι δεν γνωρίζετε ποιος ήταν ο Χρόνης Μίσσιος, σας παρακαλώ να κάνετε δώρο στον εαυτό σας, και να ανανεώσετε την βιβλιοθήκη σας με (τουλάχιστον) ένα έργο του, το οποίο θα θίξουμε παρακάτω.
Συγγραφέας και λογοτέχνης, ακτιβιστής, φιλόζωος, αντιεξουσιαστής και ένα άρρηκτα συνδεδεμένο πρόσωπο με την Αριστερά. Αυτά ήταν ο Χρόνης. Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930 και εργάστηκε ως καπνεργάτης, όπως και οι γονείς του. Σε ηλικία μόλις 14 ετών, διετέλεσε σύνδεσμος του 16ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.
Πέρασε πολλές κακουχίες. Το 1947, συλλαμβάνεται, βασανίζεται και του δίνεται η Εσχάτη των Ποινών, όπου περίμενε τον θάνατό του για εννέα μήνες. Έως το 1953 ήταν φυλακισμένος και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο αλλά και την Μακρόνησο. Βασανίστηκε φριχτά για τις ιδεολογίες του, αλλά δεν λύγισε ούτε στιγμή.
Αποφυλακίζεται και τον συλλαμβάνουν ξανά την περίοδο της Επταετίας και τον φυλακίζουν στις Φυλακές Κορυδαλλού, Κορίνθου και Αβέρωφ. Μετά την αποφυλάκισή του το 1973, την περίοδο της Μεταπολίτευσης, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα και ήταν ενεργό μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας.
Ως προς το ακτιβιστικό του έργο, ήταν φιλόζωος και συμμετείχε σε δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, δημιουργώντας μάλιστα και αντίστοιχες εκπομπές στην Κρατική Τηλεόραση (Το Βλέμμα, 1994-1996).
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε στο Καπανδρίτι, με την σύζυγό του Ρηνιώ Παπατσαρούχα και τους σκύλους τους. Άφησε την τελευταία του πνοή, σαν σήμερα πριν από 8 χρόνια, από καρκίνο.
Λογοτεχνικό έργο
Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς (1985)
Ήταν το πρώτο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μίσσιου, το οποίο έγραψε σε ηλικία 55 ετών. Ήταν σε λαϊκή γλώσσα, με άμεσο λόγο και κατανοητό ύφος, καταφέρνοντας να αποτυπώσει με την πένα του, τις κακουχίες που υπέστη, δίνοντας έτσι μια λογοτεχνική νότα σ’ αυτά και κατάφεραν να μπουν στην καρδιά του κάθε αναγνώστη.
Τα επόμενα βιβλία που γράφηκαν και έδειξαν την πιο ανθρωπιστική του πλευρά, χωρίς κάποια πολιτικοποιημένη χροιά, ήταν τα παρακάτω:
- Χαμογέλα Ρε, Τι Σου Ζητάνε; (1988)
- Τα Κεραμίδια Στάζουν (1991)
- Το Κλειδί Είναι Κάτω Από Το Γεράνι (1996)
- Ντομάτα Με Γεύση Μπανάνας (2001)
Απόσπασμα από το «Χαμογέλα ρε, Τι Σου Ζητάνε;»
Ο μόνος δρόμος
Εκείνο που μπορώ να υποστηρίξω το υποστηρίζω: ότι ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.
Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο… Όλα τα άλλα… Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έρωτα! Κάντε έρωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.
Περισσότερα που μπορεί να μάθει κανείς για τον Χρόνη Μίσσιο, θα τα βρει στον παρακάτω σύνδεσμο, το οποίο είναι αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ.
Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτό το άρθρο είναι με το τραγούδι των Social Waste προς τιμήν του Μίσσιου, με τίτλο: Του Χρόνη.
Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά
Η Aurora Blanc είναι φοιτήτρια ψυχολογίας και ασχολείται με τη συγγραφή, έχοντας εκδώσει τη δική της ποιητική συλλογή. Δηλώνει φαν του Quentin Tarantino, αλλά και της Agatha Christie. Αγαπά όλες τις τέχνες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, καθώς επίσης και την εγκληματολογία.