Ο συγγραφέας Βαγγέλης Γιαννίσης γράφει για πέντε αληθινές υποθέσεις όπως του τις διηγήθηκαν οι αξιωματικοί που τις ανέλαβαν.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες του 11ου ορόφου της ΓΑΔΑ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173, οι αστυνομικοί έχουν να χειριστούν δεκάδες υποθέσεις που τρέχουν σχεδόν ταυτόχρονα, να επεξεργαστούν στοιχεία, να κάνουν ανακρίσεις, να μεταμφιεστούν για να μπουν στα άδυτα παράλληλων κόσμων του οργανωμένου εγκλήματος. Μέχρι που μια μέρα, ένας συγγραφέας, που συστήθηκε για πρώτη φορά το 2014 και ξεχωρίζει για την πένα του στα αστυνομικά, ο Βαγγέλης Γιαννίσης, χτυπά την πόρτα και ζητά να συνομιλήσει με πέντε επικεφαλής υποθέσεων στο πλαίσιο του βιβλίο του που αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο ολοκληρωμένη δουλειά του στη non-fiction λογοτεχνία.
Εστίασε στον τρόπο που δουλεύουν οι ερευνητές-αστυνόμοι θέτοντας στο επίκεντρο τις δυσκολίες της δουλειάς τους, ενώ προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση τους. Μέσα από τη σύνθεση του προσωπικού τους προφίλ, περνάμε στη συλλογή των στοιχείων για την υπόθεση τους, μεταφερόμαστε στους τόπους του εγκλήματος αναζητώντας κάθε φορά τον ένοχο. Πέντε υποθέσεις για πέντε αξιωματικούς μέσα από τις δικές τους μαρτυρίες. Το βιβλίο του, “Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
«Θα ήταν ψέμα εάν έλεγα πως προέκυψε ξαφνικά. Η πρόθεση να ασχοληθώ αμιγώς με το true crime υπήρχε μέσα μου από τότε που έγραφα τη “Γυναίκα του Ίσνταλ”, αλλά η ιδέα άρχισε να παίρνει μορφή όταν διάβασα το “Homicide” του David Simon και σκέφτηκα πως θα ήθελα να κάνω κάτι ανάλογο» λέει ο Βαγγέλης Γιαννίσης. Καθώς τα στερεότυπα βρίθουν και για τον χώρο της αστυνομίας, τον ρωτάμε αν η εμπειρία του να χτυπήσει την πόρτα του τμήματος ανθρωποκτονιών και να ζητήσει να έρθει σε επαφή με τους αξιωματικούς ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του: «Πριν αρχίσω τις επισκέψεις στον 11ο όροφο της ΓΑΔΑ, η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Δεν είχα ιδέα πώς λειτουργεί το Τμήμα Ανθρωποκτονιών στην Ελλάδα. Δεν θα πω ψέματα, οι στερεοτυπικές ιδέες περί ελληνικής αστυνομίας ως συνόλου προκαταβάλλουν, ακόμη και όταν έχουμε να κάνουμε με τμήματα που δεν σχετίζονται με την καταστολή, από την οποία πηγάζει η προκατάληψη.
Αυτό που είδα ήταν ένα κομμάτι της Αστυνομίας το οποίο θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως παράδειγμα προς μίμηση από άλλα τμήματα και μονάδες. Είδα επαγγελματισμό, όρεξη για δουλειά, εκπαίδευση, ευγένεια».
Το να αφηγείσαι πραγματικά γεγονότα είναι μεγάλη πρόκληση
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης μέσα από το νέο του βιβλίο αγγίζει τη Non-fiction λογοτεχνία, το είδος της λογοτεχνικής μεταγραφής πραγματικών γεγονότων. «Ο πατέρας και ο θείος μου ήταν μικρά παιδιά στην Κατοχή. Πολλές φορές μου διηγούνταν τις ίδιες ιστορίες από εκείνη την εποχή, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Αναρωτιόμουν γιατί ψιλοβαριόμουν όταν άκουγα τον θείο μου, ενώ κρεμόμουν από τα χείλη του πατέρα μου, παρόλο που τα γεγονότα ήταν τα ίδια. Φυσικά και ήταν ο τρόπος της αφήγησης. Θα μιλήσω ως δημιουργός! Το να αφηγείσαι πραγματικά γεγονότα είναι μεγάλη πρόκληση, ακριβώς επειδή πρέπει να βρεις τον κατάλληλο τρόπο να τα μεταφέρεις στο χαρτί, έτσι ώστε, ακόμη και αν αυτός που τα γνωρίζει ήδη τα διαβάσει, να νιώσει πως τα ακούει για πρώτη φορά», εξηγεί ο συγγραφέας.
Βουτώντας στα άδυτα του τμήματος ανθρωποκτονιών, πέρα από τη θετική εμπειρία που αποκόμισε ο συγγραφέας, ήρθε κοντά με τους αξιωματικούς, οι οποίοι, καλούνται να διαχειριστούν έναν μεγάλο όγκο υποθέσεων. Μόνο στην επικαιρότητα να ανατρέξουμε θα διαπιστώσουμε πόσο γρήγορα δημιουργούνται νέες υποθέσεις προσθέτοντας συνεχώς επιπλέον φόρτο σε εκείνους που προσπαθούν να φτάσουν στους πραγματικά ενόχους. Οι αστυνομικοί, λοιπόν, «πέρα από τη συναισθηματική κούραση έπειτα από την καθημερινή επαφή με τον θάνατο, αντιμετωπίζουν και πρακτικές δυσκολίες. Η έλλειψη εξοπλισμού, την οποία οι αξιωματικοί θα πρέπει να καλύψουν από την τσέπη τους, το περιορισμένο ανθρώπινο δυναμικό που πρέπει να χειρίζεται πολλές φορές μέχρι και πενήντα υποθέσεις ταυτόχρονα, τον χρόνο, την πίεση από εξωτερικούς παράγοντες σε περιπτώσεις ερευνών που ελκύουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης… Αλλά αυτή είναι η καθημερινότητά τους. Ο κάθε αξιωματικός που υπηρετεί στο Τμήμα τη γνωρίζει και συνειδητά κάνει αίτηση για να αποτελέσει μέρος του – αν γίνει δεκτός, αυτό σημαίνει πως οι ανώτεροι που πήραν την απόφαση αυτή τον αξιολόγησαν ως ικανό να ανταποκριθεί σε αυτές τις απαιτήσεις», επισημαίνει ο κ. Γιαννίσης.
Ως συγγραφέας έζησε μια μοναδική εμπειρία, ίσως αξιοζήλευτη για τους λογοτέχνες του είδους, την οποία αποτύπωσε με μεγάλο σεβασμό στο βιβλίο του. Παράλληλα, όμως, δεν ξεχνάει και τον δικό του επινοημένο επιθεωρητή, αυτόν που έχει κρύψει για λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού του για να ξεπηδήσει και πάλι στα επόμενα βιβλία του, τον Άντερς Οικονομίδη. Πόσο θα αλλάξει πλέον ο ήρωας του τώρα που ο δημιουργός του απέκτησε μια ακόμη καλύτερη εικόνα για τις αστυνομικές υποθέσεις; «Πιστεύω θα φανεί στα επόμενα μυθιστορήματα», μας εξηγεί. «Ο Άντερς ήταν ήδη ένας ανθρώπινος και ρεαλιστικός χαρακτήρας και πλέον μπορούν να προστεθούν και άλλες πλευρές στον χαρακτήρα του, που θα τον φέρουν ακόμη πιο κοντά στην πραγματική εικόνα των ερευνητών».
*Οι φωτογραφίες είναι της Νικολέτας Σαββάκη.
**Η συνέντευξη μας δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Μακεδονία στις 27/07/2021
Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά
O Αλέξανδρος Παντελάκης είναι απόφοιτος του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Γράφει στην Εφημερίδα Μακεδονία, ασχολείται με το blogging και τον εθελοντισμό. Εργάζεται στο τμήμα marketing εταιρείας που δραστηριοποιείται στον χώρο της εκπαίδευσης και της εύρεσης εργασίας.