Η Κατερίνα Πολατίδη συνδυάζει δημιουργικά την διδασκαλία με την λογοτεχνική δημιουργία

Η Κατερίνα είναι σίγουρα ένα πολυτάλαντο άτομο. Είναι συνάδελφος, πτυχιούχος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πιστοποιημένη καθηγήτρια στην Εκπαίδευση Ενηλίκων και την Ειδική Αγωγή από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ασχολείται επίσημα με την αρθρογραφία Πολιτισμού, είναι συγγραφέας και τέλος, ποιήτρια με ποιήματα της να έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές συλλογές, που έχουν διακριθεί για το περιεχόμενό τους. Με συνεχή δίψα για γνώση και μάθηση πιστεύω ότι έχει πολλά να μας πει στην αγαπημένη μας στήλη #Sociallize.

• Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με την ποιητική δημιουργία;
  
  Πριν ξεκινήσω να απαντώ στα υπέροχα και εύστοχα ερωτήματά σου, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω θερμά, Μαίρη, για αυτή την συνέντευξη και εν συνεχεία, όλη την ομάδα του Sociall.gr, που μου έδωσε την ευκαιρία να νιώσω ξεχωριστή μιλώντας για πρώτη φορά δημόσια για τις συγγραφικές μου ανησυχίες. Είμαι πραγματικά ευγνώμων και εύχομαι όσο ζεστή είναι η φιλοξενία σας, άλλο τόσο αναζωπυρωμένη να είναι και η έμπνευση κάθε καλλιτέχνη.
  
  Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…
  Δε θα σου κρύψω το γεγονός ότι από μικρή είχα τρέλα με τα προσωπικά ημερολόγια. Από το νήπιο κιόλας, ενώ δεν ήξερα καν να γράφω, θυμάμαι να πηγαίνω με τους γονείς μου σε πολυκαταστήματα και εμένα να τρέχω σε διαδρόμους με γραφική ύλη ή βιβλιοπωλεία. Παραμύθια, εγκυκλοπαίδειες και μυστικά ημερολόγια -εννοείται με λουκέτο- ήταν οι καλύτεροί μου φίλοι.
  
  Μεγαλώνοντας η τρέλα αυτή συνεχίστηκε και οι συλλογές μου εμπλουτίζονταν ολοένα και περισσότερο. Το ίδιο και οι αμέτρητες γνώσεις που λάμβανα από τους Φιλολόγους μου. Λάτρευα τη Λογοτεχνία. Οι καθηγητές μου από το Γυμνάσιο κι έπειτα μιλούσαν στη μητέρα μου διαρκώς για τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής μου και με παρότρυναν να ασχοληθώ με τη Φιλολογία και τη Συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία. Σήμερα τους αποκαλώ μέντορες και τους ευχαριστώ σε τακτικό επίπεδο κάθε φορά που καταφέρνω κάτι καινούριο στη ζωή μου. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τα θεμέλια που μας οδήγησαν και συνεχίζουν να μας οδηγούν στην επιτυχία.
  
  Αν με ρωτάς για το κομβικό σημείο της συγγραφικής και ποιητικής μου πορείας θα σε ταξιδέψω επτά χρόνια πίσω, στο καλοκαίρι του 2015. Πορευόμουν προς την Γ’ Λυκείου, ενώ ταυτόχρονα είχα πιάσει την πρώτη μου δουλειά σε γραφείο τουριστικών αποδράσεων στη Μήλο. Η θάλασσα, τα ταξίδια με τα ιστιοφόρα και οι δεκάδες διαφορετικοί πολιτισμοί τουριστών, που περνούσαν από τα χέρια μου καθημερινά, άρχισαν να συναρπάζουν το μυαλό μου και να φουντώνουν τη φαντασία μου. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που η «νόσος του φιλιού» ή με επιστημονικούς όρους «λοιμώδης μονοπυρήνωση», μου χτύπησε την πόρτα λίγες μέρες πριν τα Αυγουστιάτικα γενέθλιά μου.
  
  Δυστυχώς, πέρασα πολύ βαριά τη συγκεκριμένη ασθένεια και χρειάστηκε να νοσηλευτώ για έναν ολόκληρο μήνα σε νοσοκομείο του Πειραιά. Το τέλος της εφηβείας μου με βρήκε, λοιπόν, κλινήρη, με έναν εαυτό που σωματικά υπέφερε, ενώ πνευματικά προσπαθούσε να πλάσει έναν κόσμο όπου δεν υπήρχε πόνος, κόπωση ή ασχήμια, παρά μόνο ελευθερία, βιβλία και τροπικά δάση. Τότε ήταν που έγραψα το πρώτο μου μικρό μυθιστόρημα, βασισμένο σε μια ρομαντική ιστορία ενός έκπτωτου αγγέλου και μιας θνητής, που θα ήθελα πολύ να επεξεργαστώ κάποια στιγμή και να εκδώσω ίσως.
  
  Από τότε μέχρι και σήμερα, η ποίηση και η μυθοπλασία μπήκαν ριζικά στη ζωή μου και αποτέλεσαν για εμένα τον μόνο τρόπο να εκφράζω όσα νιώθω κι όσα σκέφτομαι.Η δίψα μου για γνώση και εξέλιξη στα φοιτητικά μου πλέον χρόνια σε συνδυασμό με την απρόσμενη καραντίνα εξαιτίας του κορονοϊού εκτόξευσαν τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και έφεραν την πρώτη μου επίσημη συμμετοχή σε ποιητική ανθολογία το 2020, αφιερωμένη στον Τάσο Λειβαδίτη. Ένα επίτευγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
  
  
• Τι είναι για εσένα η ποίηση;
  
  Θα σου απαντήσω ακριβώς όπως απάντησα στην τελευταία ποιητική ανθολογία όπου συμμετείχα, με τίτλο «Ανθολογία ποίησης νέων Για τον Γιάννη Ρίτσο» από τις εκδόσεις Αρχύτας, διότι δε μπορώ να περιγράψω με διαφορετικά λόγια τη σχέση μου με τη αυτή.
  
  Η ποίηση είναι το μόνο φάρμακο που μπορεί να επουλώσει τις πληγές της ψυχής μου. Είναι εκείνη η χάρτινη αγκαλιά που με περιμένει τα βράδια σε μια γωνιά του γραφείου να τη μουσκέψω με δάκρυα. Δάκρυα που σαν πέφτουν μετατρέπονται σε μελάνι κι έπειτα σε λέξεις. Είναι εκείνο το παράλληλο σύμπαν στο οποίο κάθε σκέψη και συναίσθημα γίνονται πραγματικότητα κι ενώ η διάρκεια του είναι μικρή, σαν το αναμμένο φυτίλι που συνοδεύει συνήθως την πέννα μου, η ιστορία που χαράζει παραμένει ανεξίτηλη και αιώνια.
• Όλες αυτές οι δημιουργικές αγάπες -διδασκαλία και λογοτεχνική δημιουργία- θεωρείς ότι συνδυάζονται εύκολα;
  
  Σε προσωπικό επίπεδο, όλα γίνονται, αρκεί να μην υπεραναλύουμε τα πάντα και απομυθοποιούμε τα στοιχεία, τα οποία κρατούν ζωντανή την φαντασία και τη δημιουργικότητά μας. Αν και υπάρχουν στιγμές που η ρουτίνα κατασπαράζει την έμπνευση ή αντίστοιχα η έμπνευση μας αποσυντονίζει από τις υποχρεώσεις μας, όταν κάνεις αυτό που ποθείς με όλη σου την καρδιά σίγουρα δεν αποτελεί λάθος.
  
  Σε διδακτικό επίπεδο, θα ήταν ιδανικό να διδάσκουμε τη γαλλική γλώσσα αποκλειστικά μέσα από ταινίες, πίνακες, μουσική και λογοτεχνικά ή ιστορικά βιβλία. Μολαταύτα, η αλήθεια είναι ότι συχνά προσπαθώ να εντάξω τη Λογοτεχνία στο πλαίσιο των μαθημάτων μου, μα πάντα νιώθω ότι ο χρόνος και οι απαιτητικές συνθήκες εργασίας καταπιέζουν και εμένα και τους μαθητές μου στερώντας μας την άνεση για πολύωρη συζήτηση. Από την άλλη, συχνά δε λείπουν κι οι οριοθετήσεις των κηδεμόνων ή οι στερεοτυπικές αντιλήψεις που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την διεύρυνση των οριζόντων μας, άρα και το διδακτικό μας έργο συνάμα.
  
  Τέλος, σε επαγγελματικό επίπεδο, είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να συγχέουμε την τέχνη με την εργασία μας ή την ανάγκη μας να βγάλουμε τα προς το ζην. Είναι καλό να είμαστε μέσα σε όλα, γιατί ο μονόδρομος κάποια στιγμή αλλοιώνει την πρωτοτυπία και εμπορευματοποιεί την ίδια μας την ψυχή. Όσο υπέροχο κι αν είναι το να επωφελούμαστε από όσα μοιραζόμαστε με το κοινό μας, άλλο τόσο μοναδικό είναι να διατηρούμε τη γνησιότητα και την αληθινή πτυχή του εαυτού μας.
  
  
• Ποιος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού στην εποχή μας;
  
  Θα τοποθετούσα το επάγγελμα του εκπαιδευτικού ακριβώς μετά τον πολυσύνθετο ρόλο της μητέρας. Ο εκπαιδευτικός σήμερα είναι ένα πολυεργαλείο και συγχρόνως χαμαιλέοντας, που οφείλει να προσαρμοστεί σε κάθε πιθανή συνθήκη (βλέπε τηλεκπαίδευση) και να προσφέρει σε περιορισμένο χρονικό πλαίσιο εφόδια και υπηρεσίες, που συχνά δεν αναγνωρίζονται, καθώς αποτελούν σύμφωνα με τον νόμο, «λειτούργημα».
  
  Είμαστε γονείς, συγγενείς, φίλοι, κολλητοί, ψυχολόγοι, ψυχαγωγοί, lifecoaches, σύμβουλοι, φιλόλογοι, εξεταστές και ο,τι άλλο μπορεί να χρειαστεί το κάθε ξεχωριστό πλάσμα που μας εμπιστεύεται για το μυήσουμε και να το πλάσουμε ιδανικά, ώστε να ανταπεξέλθει στην σκληρή κοινωνία μας. Μπορεί ο ρόλος μας να είναι πολυδιάστατος και ορισμένες φορές εξαντλητικός, μα τον επιλέξαμε γι’αυτόν ακριβώς το λόγο. Γιατί είναι από τα ελάχιστα επαγγέλματα που δεν σου επιτρέπουν να βαρεθείς ούτε λεπτό!
• Τι θα άλλαζες στην εκπαίδευση;
  
  Στην εκπαίδευση απολύτως τίποτα. Ο κάθε εκπαιδευτικός διδάσκει με έναν μοναδικό τρόπο χάρη στον οποίο διακρίνεται και εξελίσσεται συνεχώς όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και ολόκληρο το κοινό του. Αν άλλαζα κάτι θα ήταν το ασταθές εξεταστικοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας και σίγουρα θα καταργούσα με οποιονδήποτε τρόπο την εμμονή του κράτους μας για τα διπλώματα, τις μοριοδοτήσεις και τις πιστοποιήσεις, που έχουν καταντήσει να αποτελούν «παζαρόχαρτα» με εκπτωτικά κουπόνια αντί απόδειξη αντικειμενικής γνώσης.
• Πώς οι μικροί μας μαθητές μπορούν να αγαπήσουν την λογοτεχνία;
  
  Το μυαλό των νέων γενεών τρέχει με τάχιστους ρυθμούς και ιδιαίτερες αντιλήψεις. Πιστεύω ότι αν μυήσουμε τα παιδιά από πολύ νωρίς στον μαγικό κόσμο της ανάγνωσης και της δημιουργικής γραφής, δεν θα αντιμετωπίζουν πια αυτόν τον κλάδο σαν υποχρεωτικό σχολικό μάθημα, αλλά σαν τρόπο ζωής. Κάτι που θεωρώ απαραίτητο όσο η τεχνολογία καταβροχθίζει τις παραδοσιακές μας συνήθειες και μας προκαλεί να ανταποκριθούμε πλήρως στους ρυθμούς της.
  
  Διαλέξτε, μικροί και μεγάλοι, κηδεμόνες και καθηγητές, ποικίλες σειρές βιβλίων που να ταιριάζουν στη φιλοσοφία και τα γούστα του παιδιού σας και βάλτε ως προτεραιότητα την έννοια της ενσυναίσθησης και της προσωπικής έκφρασης δίχως προκαταλήψεις και κολλημένες απόψεις.
  
  
• Ποια ανάγκη σε ωθεί να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου στο χαρτί;
  
  Η επίκληση στο συναίσθημα και οι τάσεις φυγής. Συχνά παρομοιάζω όσα βιώνουμε με κάποιο escaperoom, που δεν έχει τέλος. Η ανάγκη μου να τρέξω μακριά από τον άχαρο και μουντό κόσμο μας με πνίγει τόσο που ψάχνω συνειδητά και ανήσυχα απαντήσεις σε κάθε γρίφο που συναντώ, προκειμένου να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται από τον όχλο της μάζας.
• Έχεις στα σκαριά ένα μυθιστόρημα. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας μερικά πράγματα για αυτό το έργο;
  
  Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ που έγραφα για αρκετό καιρό. Το έχω ολοκληρώσει και βρίσκομαι στη διαδικασία εμπλουτισμού και επιμέλειας. Θέλω να πιστεύω ότι θα τελειοποιηθεί άμεσα και εύχομαι να το δούμε σύντομα σε ράφια βιβλιοπωλείων, καθώς και να συντροφεύει πολλούς αναγνώστες.
  
  Το περιεχόμενό του βασίζεται σε τέσσερις πρωταγωνιστές αγνώστους μεταξύ τους και γνωστούς ταυτόχρονα. Όλοι έχουν μια κοινή ενασχόληση, χάρη στην οποία θα έρθουν σε επαφή και θα ζήσουν στιγμές έντασης, πάθους, αδρεναλίνης και σίγουρα πολλών αμαρτιών. Θα ανακαλύψουν στην πορεία της γνωριμίας τους πράγματα που θα τους φτάσουν στην παραφροσύνη, αλλά και στην απόλυτη αλήθεια. Μα η αλήθεια, ως γνωστόν, πονάει φριχτά. Έτσι κι οι ήρωες, όπως και οι αναγνώστες που θα ταυτιστούν μαζί τους, υπόσχομαι ότι θα ζήσουν αληθοφανείς στιγμές που θα τους μείνουν αξέχαστες.
  
  Είναι σίγουρα ένα ανατρεπτικό βιβλίο, για το οποίο έχω υψηλές προσδοκίες. Ωστόσο, ομολογώ ότι θα το παρομοίαζα με το κουτί της Πανδώρας, αφού έχω στριμώξει απωθημένα, αναμνήσεις, πρόσωπα και σκοτεινές επιθυμίες μου σε μόνο λίγες σελίδες προσθέτοντας, φυσικά, όλη την απαραίτητη σάλτσα μυθοπλασίας για να μη γίνουν αντιληπτά.
  
  Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες… προσεχώς στα χέρια σας!
• Τι ονειρεύεσαι μελλοντικά;
  
  Να παραμείνω ένα ανεξίτηλο υστερόγραφο τσαλακωμένο και τυλιγμένο μέσα στη χάρτινη αγκαλιά της Ποίησης, που θα παίρνει και θα μοιράζει γνώσεις για το υπόλοιπο της ζωής του και μια μέρα θα πάψει να μιλάει σε Γ’ ενικό…
  
  

Συμμετοχές της Κατερίνας Πολατίδη

Ανθολογία ποίησης νέων ΣΠΕΚ «Για τον Γιάννη Ρίτσο», Αρχύτας, 2021

Τα χαϊκού της άνοιξης, Ανεμολόγιο, 2021

Ανθολογία ποίησης νέων ΣΠΕΚ «Για τον Τάσο Λειβαδίτη», Αρχύτας, 2020

Κοινοποίηση

Tweet

Follow us

Μαίρη Ελευθεριάδου

H Μαίρη Ελευθεριάδου είναι απόφοιτη του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ. Διδάσκει γαλλικά και αγαπά τα ταξίδια, τα βιβλία και τη συγγραφή. Το νέο της βιβλίο «Το πιο μελωδικό ρεφρέν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος. Στο Sociall.gr γράφει για θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία.