Είναι γεγονός ότι η αγάπη για τα βιβλία και η συγγραφή είναι έννοιες που συνδέονται μεταξύ τους. Έτσι και η συγγραφέας Χριστίνα Μαραγκάκη μας συστήθηκε συγγραφικά με το πρώτο της βιβλίο Δεύτερη ευκαιρία, αλλά την γνώρισα πρώτα από το προφίλ της στο Instagram, Xristina the bookworm. Θα μας μιλήσει στην αγαπημένη στήλη Sociallize.
Πώς θα παρουσίαζες με δικά σου λόγια το πρώτο σου βιβλίο;
“Θα έλεγα πως είναι πάνω από όλα μια ιστορία αγάπης, που όμως έχει να πει πολλά για τη ζωή και τον ψυχισμό των ανθρώπων. Οι πρωταγωνιστές μου βιώνουν, με το δικό τους τρόπο ο καθένας, ένα ατύχημα και οι ζωές του έρχονται τα πάνω κάτω. Ο Στέλιος στοιχειώνεται από δαίμονες και η Άννα ανακαλύπτει την ευθραυστότητα της ζωής. Τους ακολουθούμε σε ένα ταξίδι συμφιλίωσης με τα όσα συνέβησαν, όπου παράλληλα, η αγάπη τους χαράζει την πορεία τους από τα παρασκήνια. Όμως, θα έλεγα επίσης ότι είναι το πρώτο μου παιδί, ένα κομμάτι της ψυχής μου! Μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά είναι δικό μου και μερικές φορές, το νιώθω ακόμα σαν ένα όνειρο!”
Ένα από τα θέματα του είναι ο νεανικός έρωτας και η δυσκολία να εκφράσουν οι ήρωες τα συναισθήματα τους. Θεωρείς ότι για τα άτομα της ηλικίας μας-στην δεκαετία των 20 με 20 κάτι- διστάζουμε να αφεθούμε;
“Θεωρώ πώς ναι. Εννοείται πως οι χαρακτήρες βίωναν αυτή τη δυσκολία και εξαιτίας του ατυχήματος αλλά πέρα από αυτό, θεωρώ ότι σαν γενιά υπάρχει αυτή η δυσκολία. Είμαστε μια γενιά που πιστεύω ότι αρέσκεται στην ευκολία της επιφανειακότητας που προσφέρουν απλόχερα τα social media. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που κυρίως ψάχνουν εμπειρίες παρά κάτι αληθινό. Και όταν αυτό το αληθινό εμφανιστεί, υπάρχει πάντα ο φόβος. Ο φόβος του δεν είμαι αρκετά καλός, ο φόβος του ότι δεν μου αξίζει, ο φόβος του ότι θα πληγωθώ… Και το θέμα με το φόβο είναι ότι σε κρατάει πίσω. Σε κρατάει φυλακισμένο σε αυτό που γνωρίζεις και δεν σε αφήνει να αφεθείς και να βιώσεις κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, είτε αυτό είναι συναίσθημα είτε εμπειρία”.
Ακόμα ένα θέμα της πλοκής είναι και ένα τροχαίο που φέρνει τα πάνω κάτω στις ζωές των πρωταγωνιστών. Τι σε ενέπνευσε να γράψεις για αυτό;
“Το κύριο έναυσμα για να γράψω αυτή την ιστορία ήταν ένα ατύχημα που είχαν βιώσει κοντινά μου πρόσωπα, το οποίο όμως δεν ήταν τροχαίο. Όταν η ιδέα ξεκίνησε να κλωθογυρίζει στο μυαλό μου, ήξερα ότι χρειαζόμουν μια καλλιτεχνική διαφυγή για τις σκέψεις που είχα σχετικά με αυτό το ατύχημα, αλλά ήξερα επίσης ότι ήθελα να διαχωρίσω όσο μπορώ τους χαρακτήρες μου από τους φίλους μου. Η Κρήτη, που τόσο αγαπάω, μου έδωσε τη λύση. Δυστυχώς, είμαστε από τις περιοχές της Ελλάδας με μεγάλο αριθμό τροχαίων ατυχημάτων και έτσι, έδωσα αυτή τη μορφή στο ατύχημα με σκοπό να ευαισθητοποιήσω και λίγο τους αναγνώστες”.
Πόσο δύσκολο είναι σε μια πολλές φορές πεζή εποχή να γράφεις ιστορίες αγάπης;
“Προσωπικά δεν μου είναι δύσκολο. Είμαι πολύ τυχερή και έχω βρει εδώ και χρόνια τη δική μου αγάπη, η οποία μπορεί να μην είναι παραμυθένια αλλά είναι αληθινή. Όπως φαίνεται και στην αφιέρωση του βιβλίου, αυτός ο άνθρωπος μου έδειξε ότι η αγάπη για την οποία διάβαζα στα βιβλία, μπορεί να βρεθεί και έξω από τις σελίδες αυτών. Δεν θα καταστρέψει τον κόσμο για εμένα, αλλά έχω μάθει πως ο ρομαντισμός κρύβεται στα πιο μικρά, στα πιο καθημερινά πράγματα… Μια βόλτα στον Κούλε (Ενετικό φρούριο στο λιμάνι του Ηρακλείου) υπό το φως του φεγγαριού, μια αγκαλιά, ένα τηλεφώνημα στο μέσο μιας δύσκολης και πιεστικής μέρας, μια ώρα που με άκουγε να μιλάω ασταμάτητα για ένα βιβλίο που λάτρεψα, μια ταινία που θα δούμε αγκαλιά, ένα φιλί πριν φύγει για δουλειά… Αντλώ έμπνευση από πράγματα που βιώνω, που νιώθω, για να γράψω και έτσι δεν δυσκολεύομαι”.
Η αγάπη σου για τη συγγραφή συνδέεται με τη δημιουργία του προφίλ σου για κριτικές βιβλίων;
“Το προφίλ το δημιούργησα κυρίως για να βρω ένα χώρο όπου θα μπορούσα να μιλήσω για αυτό που αγαπάω χωρίς να νιώθω ότι κάποιος με κρίνει. Γρήγορα, έγινε ένας χώρος γνωριμιών και δημιουργίας φιλιών που πραγματικά αγαπώ και θέλω να διατηρήσω. Όμως για να απαντήσω άμεσα στην ερώτησή σου, όχι, όταν το ξεκίνησα δεν είχα στο μυαλό μου τη συγγραφή, μόνο την αγάπη μου για τα βιβλία”.
Τι σε εμπνέει γενικότερα;
“Με εμπνέουν μικρά, καθημερινά πράγματα. Κάτι που μου είπε το αγόρι μου, ένα ζευγάρι που είδα να περπατάει αγκαλιασμένο στο δρόμο, η αντίδραση που είχε κάποιος φίλος μου σε κάποια νέα, ο τρόπος που το φως του ήλιου πέφτει πάνω σε ένα αντικείμενο… Γενικά μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και τα κοντινά μου πρόσωπα και από εκεί γεννιούνται ιδέες για σκηνές, για χαρακτήρες, για ιστορίες. Η γιαγιά μου μου έλεγε όταν ήμουν μικρή ότι είχα τρομερή φαντασία και ότι έβλεπα τον κόσμο μέσω αυτής και από ότι φαίνεται, είχε ένα δίκιο! Παίρνω κάτι που είδα να συμβαίνει ή που βίωσα και το μεταφέρω σε έναν κόσμο που ζει μόνο μέσα στο μυαλό μου και εκεί, το συνδέω με έναν χαρακτήρα και δίνω στο χαρακτήρα αυτό μια ιστορία που να του ταιριάζει. Η έμπνευσή μου πηγάζει δηλαδή από την πραγματικότητα αλλά παίρνει την τελική μορφή της από τη φαντασία μου”.
Το ταξίδι ως πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός τι αίσθηση σου έχει αφήσει;
“Το πιο έντονο συναίσθημα που έχω βιώσει είναι η ευγνωμοσύνη! Από τη στιγμή που τελείωσα το βιβλίο και το έστειλα σε κάποιες κοπέλες να το διαβάσουν, μέχρι και την κυκλοφορία του, βλέπω ότι ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει! Έχω βρει στήριξη και αγάπη και ενθουσιασμό σε άτομα που δεν έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά και αυτό είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο! Είμαι ευγνώμων για κάθε άνθρωπο που μου στάθηκε σε όλη αυτή την πορεία, για κάθε αναγνώστη που βρήκε ένα κομμάτι του στο Στέλιο ή στην Άννα… Είναι υπέροχο να συνδέεσαι με κάποιον μέσω της κοινής σας αγάπης όχι απλά για ένα τυχαίο βιβλίο, αλλά για ένα βιβλίο που αποτελεί κομμάτι σου!
Θα ήθελα επίσης να πάρω λίγο χώρο και χρόνο για να μιλήσω για το πόσο όμορφο έκαναν αυτό το ταξίδι οι εκδόσεις Οσελότος. Εγώ, όντας από Κρήτη, είχα μια κάποια…απόσταση από αυτούς, η οποία όμως ήταν σαν να μην υπήρχε. Ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία προκειμένου να εκδώσουμε ένα βιβλίο όπως ακριβώς το ονειρευόμουν! Μου άφησε μια πολύ γλυκιά γεύση αυτή η συνεργασία, διότι και ως νέα συγγραφέας που δεν είχα προηγούμενη εμπειρία με το χώρο της έκδοσης, είχα πολύ άγχος και φόβο”.
Ποιο είναι το πιο ωραίο κομμάτι της συγγραφής;
“Το πιο όμορφο κομμάτι της συγγραφής είναι ο τρόπος που σκέψεις και συναισθήματα παίρνουν μορφή μέσα από λέξεις. Υπάρχει κάτι μαγικό στο να δίνεις ζωή σε κάτι που ζει μέσα στο μυαλό σου και είναι ακόμα πιο μαγικό το ότι αν δύο συγγραφείς γράψουν για το ίδιο θέμα, θα το περιγράψουν με διαφορετικό τρόπο! Η συγγραφή αποτελεί μια διέξοδο αλλά και μια πηγή δύναμης και ελπίδας!”
Ποια ανάγκη πιστεύεις πως μας ωθεί να γράψουμε;
“Πρώτα από όλα, η ανάγκη για έκφραση. Το γράψιμο είναι και αυτό μια μορφή τέχνης και η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο από την απεικόνιση της ψυχής του δημιουργού της. Η ώθηση όμως για γράψιμο, πιστεύω προέρχεται και από την ανάγκη του κόσμου για ελπίδα. Σε μια ιστορία, μπορείς να δημιουργήσεις εσύ την πραγματικότητα. Μπορεί οι χαρακτήρες σου να περάσουν από σαράντα κύματα, αλλά ξέρεις ότι στο τέλος, παρά τα όσα έχουν υποφέρει, παρά τα όσα έχουν θυσιάσει, θα είναι μαζί και θα είναι καλά. Σε μια εποχή όπου τίποτα δεν είναι σίγουρο, όπου η σταθερότητα είναι ένα εύθραυστο ζήτημα, προσφέρει γαλήνη το να δίνεις στους χαρακτήρες σου αυτό που ελπίζεις να πάρεις εσύ ή ακόμα και αυτό που στερήθηκες εσύ”.
Επόμενα συγγραφικά σχέδια;
“Αυτό το βιβλίο είναι μόνο η αρχή! Συνεχίζω να γράφω κάθε μέρα, έχω ήδη μια ακόμα ιστορία έτοιμη και η ιδέα μιας άλλης αποκρυσταλλώνεται μέσα στο μυαλό μου με κάθε μέρα που περνάει! Νιώθω ότι με τη συγγραφή έχω βρει αυτό που με εκφράζει και ξέρω ότι θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να μην έχω να πω κάτι άλλο… “
Χριστίνα Μαραγκάκη, Δεύτερη ευκαιρία, Οσελότος, 2024
Πριν φύγετε ρίξτε μια ματιά
H Μαίρη Ελευθεριάδου είναι απόφοιτη του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ. Διδάσκει γαλλικά και αγαπά τα ταξίδια, τα βιβλία και τη συγγραφή. Το νέο της βιβλίο «Το πιο μελωδικό ρεφρέν» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος. Στο Sociall.gr γράφει για θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία.